บทที่ 165

ในที่สุด แคทเธอรีนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมในตอนนั้นทุกคนถึงมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ใช้เวลาไม่นานนัก เธอเดินออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้งหลังจากที่เธออาบน้ำแล้ว “เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ ดูสิคะ ว่าปากฉันบวมขนาดไหนหลังจากที่คุณจูบฉัน ฉันจะใช้ชีวิตยังไง?” หลังจากที่ชำเลืองมองเธอ ฌอนก็รู้สึกพอใจในสิ่งที่เขาทำลึก ๆ เขาร้องครวญครางออกมาอย่างอ่อนแรงด้วยใบหน้าซีดเผือด “ขอโทษ เป็นเพราะผมไม่ระวังเอง เมื่อคืนนี้ร่างกายของผมเจ็บปวดมาก มันเป็นความผิดของผมเอง คืนนี้ผมจะพยายามอดทนกับความเจ็บปวดให้ได้และไม่ไปรบกวนคุณอีก” เมื่อคิดถึงความอ่อนแอของชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนนั้น ตอนนั้นเองแคทเธอรีนก็ไม่อาจต่อว่าอะไรเขาได้อีก ไม่เป็นไร เธอไม่มีทางเลือกอื่นนี่ เพราะมันเป็นความเจ็บปวดของเขา เมื่อเฮดลีย์และเชสมาถึงตอน 09:00 น. พวกเขาก็ต้องตกใจกับแคทเธอรีนที่สวมหน้ากากอนามัยอยู่ “เคธี่ ทำไมคุณถึงสวมหน้ากากอนามัย?” “โรงพยาบาลมีคนพลุกพล่านน่ะค่ะ ฉันเลยคิดว่าจะปลอดภัยกว่าถ้าสวมหน้ากากอนามัยเอาไว้” แคทเธอรีนตอบกลับด้วยท่าทางจริงจัง “ฉันได้ยินมาว่ามีคนจำนวนมากติดเชื้อไข้หวัดใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ค่ะ” “อ๋อ พี่สะใภ้ ให้หน้ากา