บทที่ 917 คนเดียวที่เขารักก็คือเชอรีช

แสงไฟบนถนนส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องที่มืด หลังจากลังเลอยู่สักพัก บอยล์ก็สูดลมหายใจเข้า และหมุนลูกบิดประตู คลิก ประตูเปิดออก เขาเข้ามาในห้องและมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ ผ้าห่มนั้นนูนขึ้น บอยล์มองผ้าห่มที่นูนขึ้น ใจเขาเต้นแรงจากความคาดหวัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอเป็นคนที่มาหาเขา บอยล์เดินไปที่เตียงและนั่งลงข้างเตียง เขาคิดว่าเธอหลับแล้วจึงไม่กล้าปลุก เขามองเธอที่กำลังนอนหลับอยู่เงียบ ๆ และรู้สึกพอใจ เชอรีชตื่นอยู่ตลอด ตอนที่บอยล์เปิดประตูเข้ามาและนั่งลงข้างเตียง เธอรู้ว่าเขากลับมาแล้ว เธอถือมีดและซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ตอนที่บอยล์กำลังจะเอามือมาจับเธอ เธอก็ลุกขึ้นมาแล้วแทงมีดไปที่ลำคอของเขา ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว บอยล์งงกับการเคลื่อนไหวโดยไม่คาดคิดของเธอ เลือดไหลออกมาจากตัวเขา เมื่อเธอกดมีดลงไปที่ลำคอของเขา เชอรีชมองเขาแล้วถาม "เจ็ดปีก่อนที่คุณเลิกกับฉัน เพราะพ่อฉันคัดค้าน หรือเป็นการตัดสินใจของคุณเอง?" เชอรีชเข้าใจเขาเป็นอย่างดี บอยล์ไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เพราะคนอื่นไม่พอใจ ถึงแม้คนนั้นจะคือฮีลตัน คนอย่างเขาคงไ