บทที่ 605 กำจัดสตีเฟ่น

เช้าวันต่อมา รูบี้ไปที่ห้องทดลอง เพื่อเรียกหนุ่ม ๆ มาทานอาหารเช้า "ถึงพวกคุณจะอยากทำการทดลองกันต่อ แต่พวกคุณก็ต้องกินอะไรกันก่อนไหม?" ทอมป์สันลุกขึ้นมาอย่างซึมกะทือ เขาโบกมือแล้วพูด "ผมนอนหลับในห้องทดลองนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เอวผมเกือบหักหลังจากที่นอนไปแค่คืนเดียว" "แล้วคุณได้นอนไปบ้างหรือยังวิลสัน? ไปล้างหน้าแล้วไปนอนสักพักเถอะ อีกอย่าง ฉันก็มีเรื่องต้องคุยกับพวกคุณ" วิลสันรู้ว่ารูบี้หมายถึงเรื่องสตีเฟ่น เขาถอดถุงมือออก แล้วออกไปจากห้องทดลองหลังจากที่ล้างมือแล้ว วิลสันไปเยี่ยมเซรีนที่ห้อง ก่อนจะไปที่โต๊ะทานข้าว วิลสันคุยกับเธอทุกวัน เพื่อให้เธอฟื้นขึ้นมา วิลสันดูแลเซรีน เขาเช็ดใบหน้าและมือที่บอบบางของเธอ ด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น "ที่รัก ผมกำลังค้นคว้ายาถอนพิษ และมันจะสำเร็จเร็ว ๆ นี้ แค่อดทนอีกนิดนะ?" "หลังจากที่คุณฟื้นขึ้นมาแล้ว และมดลูกของคุณอาการดีขึ้น เราจะแต่งงานและมีลูกกันอีกนะ" "คุณไม่ชอบเด็กเหรอ? เราจะมีลูกกี่คนก็ได้เท่าที่คุณต้องการ ดีไหม?" วิลสันเช็ดมือให้เธอด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น เขาจูบมือเธอก่อนจะวางไว้ใต้ผ้าห่ม ชายหนุ่มจูบหน้าผากเซรีน ก่อนจะลุกออกไป วิลสันมองใบหน้าที่บอบบาง