บทที่ 542 เราเลิกกันเถอะ เซรีน

เมื่อเซรีนตื่นขึ้นมา เธอพบว่าชายที่อยู่ข้างตัวเธอได้หายไป ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นและมองหาเขา วิลสันก็กลับมาแล้วพร้อมด้วยโทรศัพท์มือถือที่กำอยู่ในมือ เซรีนสงบสติอารมณ์ลงและถาม “คุณออกไปเดินเตร่ที่ไหนมากคะ? ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน?” “ผมปลุกคุณไม่ได้หรอก ในเมื่อคุณกำลังหลับปุ๋ยอยู่” เซรีนชำเลืองมองนาฬิกาจากโทรศัพท์ขณะที่เธอถาม “ตอนนี้ดึกแล้ว คุณหิวแล้วใช่ไหมคะ? หมอบอกว่าคืนนี้คุณสามารถกินพวกอาหารอ่อนได้ ฉันจะไปซื้อโจ๊กมาให้คุณสักหน่อย” ในตอนที่เธอกำลังจะออกไปข้อมือของเธอก็ถูกวิลสันคว้าเอาไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็จ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนพลางพูดว่า “ตอนนี้ดึกแล้ว คุณจะไปหาโจ๊กจากที่ไหน? แค่สั่งจากข้างนอกมาก็พอ” “แต่ข้างนอกอาจจะไม่สะอาด…” “ผมมีเบอร์ของร้านส่วนตัวอยู่ พวกเขาสามารถส่งมันมาที่นี่ได้เลย” ขณะที่เซรีนกำลังช่วยเขาให้กลับไปนอนบนเตียง เธอพูด “ถ้างั้นสั่งมาสักสองชุดนะคะ เพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน” “ได้สิ” ในที่สุดโจ๊กก็มาถึง พวกเขาพร้อมด้วยเกี๊ยวที่มาด้วยกัน เพราะว่าวิลสันไม่สามารถกินมันได้เขาจึงสั่งเกี๊ยวพวกนั้นมาให้เซรีน เซรีนดูมีความสุขมาก ขณะที่เธอพูด “ฮะเก๋าร้านนี้ด