บทที่ 470 คุณฟัดด์พูดมาก

เวลาอาหารกลางวัน ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์... เจลลี่ บีนกินข้าวไปสองสามคำ ก่อนจะออกไปเล่น ข้าวในถ้วยเกือบจะเย็นแล้ว ฮีลตันทนไม่ได้จึงบ่นเธอ เจลลี่ บีน ทำท่าทางน่าสงสารและจับมือเวอเรียน เธอไปซ่อนอยู่ข้างหลังเวอเรียน เจลลี่ บีนมองฮีลตันด้วยน้ำตาคลอ เวอเรียนกลายเป็นคนสงบศึก เธอดึง เจลลี่ บีนมานั่งบนเก้าอี้สูง "รีบกินข้าวเถอะ ถ้าลูกไม่กิน ลูกก็จะไม่สูง ถ้าลูกไม่สูง ไทเลอร์จะเรียกลูกว่าคนแคระ เจลลี่ บีน ลูกอยากให้ไทเลอร์ เรียกลูกว่าคนแคระรึเปล่า?" เมื่อยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วได้ยินแบบนั้น เธอก็รีบใช้ตะเกียบกินข้าวในถ้วย "หนูไม่อยากเป็นคนแคระ" "กินช้า ๆ หน่อย" เวอเรียนให้ลูกสาวกินซี่โครง ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามขมวดคิ้ว "แล้วของผมล่ะ?" "..." ผู้ชายคนนี้...ตอนนี้เขาอายุเท่าไหร่แล้ว? เขายังอยากให้มีคนมาป้อนข้าวให้อีกเหรอ? เวอเรียนมองเขาด้วยสายตาดุ แต่ก็ยังให้ซี่โครงกับเขา "ฮีลตัน ฟัดด์เด็กตัวโต ฉันเอาซี่โครงชิ้นใหญ่ให้คุณก็แล้วกัน" "คุณพ่อทำตัวเหมือนเด็ก" พวกเขานั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ นายท่านฟัดด์ออกไปเที่ยวกับกลุ่มผู้สูงอายุ และเซย์นี่ก็ไปอยู่กับแนนซี่ นอกจากคนรับใช้แล้ว ก็มีแค่พวกเขาสามคนที