บทที่ 429 คู่เซรีน-วิลสันในที่สุดก็ได้เจอกัน

หลังจากพักผ่อนที่เคียร์ ริเวอร์ ทาวน์สองสามวัน พ่อและแม่ของเซรีนก็สังเกตได้ว่าเซรีนไม่เคยพูดถึงเรื่องการกลับไปทำงานที่นอร์ท ซิตี้ เลย ดังนั้นในระหว่างมื้ออาหารเช้า แม่ของเซรีนจึงแกล้งทำเป็นพูดโดยไม่ตั้งใจ “เรนี เมื่อไหร่ลูกจะกลับไปทำงานในเมือง? พ่อของลูกและแม่กำลังวางแผนที่จะห่อเกี๊ยวและแช่แข็งไว้ให้ลูกจะได้เอาพวกมันกลับไปในเมืองด้วย แบบนั้นลูกจะได้ไม่ต้องสั่งจากข้างนอกมากินตลอด” เซรีนอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอเคี้ยวขนมปังทอดกรอบและหรี่ตาลงเล็กน้อย “พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูคงไม่กลับไปทำงานในเมืองแล้ว” “ทำไมล่ะ?” พ่อและแม่ของเซรีนเหลือบมองเธออย่างสงสัย รอคำอธิบายจากเธอ เซรีนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความประหม่า “หนูลาออกจากการฝึกงานที่โรงพยาบาลแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นหนูจะไม่กลับไปทำงานตอนนี้” พ่อและแม่ของเธอต่างงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม่ของเซรีนขมวดคิ้ว “ทำไมลูกถึงลาออก? มันเป็นงานที่ดีสำหรับลูกที่ได้ทำงานที่โรงพยาบาล ลูกไม่ได้หวังที่จะทำงานในเมืองตลอดไปเหรอ?” “แม่คะ ไม่ถามคำถามหนูแล้วได้ไหมคะ? ไม่ว่ายังไง หนูจะหางานใหม่ให้เร็วที่สุด ทั้งสองคนไม่ต้องกังวลว่าหนูจะอาศัยอยู่ที่บ้านเหมื