บทที่ 415 เขาทะนุถนอมเธอ จากก้นบึ้งของหัวใจ

เสื้อชั้นในผ้าฝ้ายสีขาว พับอย่างเรียบร้อยไว้ในลิ้นชัก มันเป็นเสื้อชั้นในที่เซรีนถอดออกมา เพื่อพันแผลให้เขา แม้จะผ่านไปเป็นสิบปี เขาก็ยังถนอมมันไว้อยู่ เขาไม่เคยลืมอ้อมกอดที่อ่อนนุ่มและอบอุ่น ที่หญิงสาวคนนั้นกอดเขา ในคืนที่เหน็บหนาว... เช้าวันต่อมา เซรีนไปที่โรงพยาบาลด้วยดวงตาที่บวมและแดงเหมือนลูกพีช ความจริงแล้ววันนี้เธออยากลาหยุด เพราะไม่อยากเจอหน้าวิลสัน แต่ถ้าวันนี้เธอหลบหน้าเขา แล้ววันอื่นล่ะ? เธอคงไม่อยากจะโดดการฝึกงานหรอกนะ? เธอทำใจอยู่สักพัก แล้วเธอก็ตัดสินใจไปโรงพยาบาล แม้จะรู้สึกไม่อยากมาก็ตาม เมื่อไปถึงที่โรงพยาบาล เธอก็เปลี่ยนเครื่องแต่งกาย เมื่อเธอก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเธอก็เข้ามาแซวเธอ "เซรีน เมื่อคืนนี้เธอไปทำอะไรมา? ทำไมถึงได้ตาบวมแบบนี้ล่ะ?" เซรีนตอบอย่างอารมณ์ไม่ดี "ฉันไปล่าผีมา" เพื่อนร่วมงานของเธอ หัวเราะกับมุกตลกของเธอ "เธอควรไปที่ห้องพยาบาล และประคบน้ำแข็งด้วยนะ เธอดูน่ากลัวจัง มันไม่ดีนะถ้าทำให้คนไข้ตกใจ" "ได้เลย ไว้ฉันจะไปที่นั่นทีหลัง" "อ้อ วันนี้ผู้อำนวยการจาร์เร็ตลาหยุด เธอจะได้เรียนกับดร.ฮอร์เนอร์ วันนี้" เซรีนตกใจ วันนี้