บทที่ 405 กลับบ้าน และผมจะดูแลคุณเอง

ด้วยความตื่นตระหนก เซรีนลากวิลสันออกมา และทั้งคู่ก็หนีออกมาจากห้องคนไข้ “คุณหักแขนเขาทำไม? ถ้าหากเขาฟ้องคุณจริง ๆ ล่ะ? คุณจะแย่นะ!” วิลสันจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น เสียงของเขามั่นคง และเขาก็ไม่ตื่นตระหนกเลย “ไม่มีกล้องวงจรปิดในห้องคนไข้ ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าผมจะหักแขนของเขา ผมไม่ได้พูดว่าผมจะไม่รักษาเขาสักหน่อย” เซรีนพูดไม่ออก และตกตะลึง เธอจับหัวของเธอไว้ในมือเล็ก ๆ ของเธอ ด้วยความวิตกกังวลอย่างมาก “ตอนนี้เราควรจะทำอย่างไรดี? ถ้าหากเจย์เดนบอกรองประธานเกี่ยวกับเรื่องของเราจริง ๆ ล่ะ? ถ้าหากรองประธานต้องการไล่พวกเราออกล่ะ?” วิลสันถอดถุงมือออกอย่างใจเย็น แล้วโยนมันทิ้งลงในถังขยะ จากนั้นเขาก็จับมือเธอ และพูดว่า “งั้นก็ลาออก กลับบ้านแล้วผมจะดูแลคุณเอง” เซรีนพูดไม่ออก เซรีนเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเฉยเมย จากนั้นเธอก็กะพริบตามองเขา ในขณะที่เธอยืนเขย่งเท้าและเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขา “ตอนนี้คุณไม่ได้พร่ำเพ้อ ใช่ไหม?” วิลสันเอามือของเธอออกจากหน้าผากของเขา และพยายามทำให้เธอใจเย็นลง “ไม่ต้องกังวล เจย์เดนจะไม่กล้าทำอะไรคุณ ถ้าเขาทำ ผมจะฆ่าเขา” ท่าทางอาฆาตประกายไปทั่วในตาของชายห