บทที่ 315 เจลลี่ บีน บอกว่าคุณพ่อทำตัวเป็นเด็ก

เวอเรียนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเป็นเวลานาน เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มหนัก ฮีลตันอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน เธอสะดุ้งตื่น กอดคอเขาด้วยแขนทั้งสองข้างแล้วถาม "ไม่ทำงานต่อแล้วหรอ?" "มันดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้ว" เวอเรียนกำลังคิดเรื่องพา เจลลี่ บีน มาที่นี่ เธอถามขณะที่เขย่าคอเขา "คุณไปรับลูกที่โรงเรียน แล้วพากลับมาพร้อมคุณหลังจากที่คุณเลิกงานพรุ่งนี้ได้ไหม?" "คุณยังจะชวนผมคุยเรื่องพาลูกมาที่นี่อีกเหรอ?" เธอกำหมัดและทุบบนอกเขาเบา ๆ "ใครเขาหึงลูกสาวของตัวเองกัน?" ฮีลตันไม่ตอบ และดูเหมือนว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่พาลูกมาด้วย ฮีลตันขับรถกลับจากทำงานในคืนวันต่อมา เวอเรียนกำลังวาดภาพอยู่ข้างบน แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเด็กดังมาจากข้างล่าง "มอนตี้! มอนตี้! หนูมาแล้ว! คุณอยู่ที่ไหน?" เวอเรียนดีใจ เธอโยนแปรงทาสีไว้ด้านข้าง แล้วรีบลงมาข้างล่าง เธอทักทาย เจลลี่ บีน ที่สะพายกระเป๋าใบเล็กมาด้วย ยัยตัวแสบพูดจาถากถาง "คุณกับคุณพ่อใจร้าย พวกคุณอยู่ที่นี่มากกว่าไปเยี่ยมหนูอีก!" เวอเรียนยิ้มขณะที่ฟังลูกบ่น และช่วยเธอถอดกระเป๋าออก จับแก้มเล็กของเธอแล้วถาม "ลูกหนาวรึเปล่า?" "หนูไม่หนาวเลย! คุณปู