บทที่ 313 ฉันตัวเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง คุณช่วยทำให้ฉันอุ่นได้ไหม

เวอเรียนคว้ากระเป๋าจะลุกขึ้น "คุณน้าคะ หนูมีอย่างอื่นต้องทำ หนูไปก่อนนะคะ" ในสายตาของซาร่า เวอเรียนพยายามจะหนีจากความกลัว ซาร่านั่งอยู่บนเก้าอี้ รินน้ำชาช้าๆ "เธอกลัวเหรอ?" เวอเรียนหันหลังให้ซาร่า เธอกำสายกระเป๋าของเธอไว้แน่น "คุณน้าคะ มีอะไรให้หนูช่วยรึเปล่าคะ?" "ไม่มีหรอก แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะมาบอกแค่เรื่องนี้" เวอเรียนหันหน้ามา เธอหน้าซีดและเสียงสั่น "คุณน้าคะ ต้องการอะไรจากหนูกันแน่?" "ฉันเกลียดแม่ของเธอ และเกลียดลูกของหล่อน ฉันอยากให้เธอไปจากเมือง นอร์ท ซิตี้ แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นอีก" หลังจากที่ได้ยินคำขอที่น่าหัวเราะและไร้ยางอายนั่นแล้ว เวอเรียนยิ้มที่มุมปาก "หนูเข้าใจค่ะ ว่าทำไมคุณถึงอยากให้หนูไปจากเมืองนี้ แต่หนูไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ต้องไปจากเมือง นอร์ท ซิตี้ ไม่ใช่คุณ แต่กลายเป็นหนูต้องไปแทนล่ะคะ?" เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องไปด้วย? หลังจากได้ยินสิ่งที่เวอเรียนพูด ซาร่าขว้างถ้วยชาลงบนโต๊ะ น้ำชาหกเลอะบนโต๊ะ เธอพูดด้วยความโกรธ "เพราะเธอคือความผิดพลาดยังไงล่ะ!" เวอเรียนรีบหันกลับมาจ้องเธอ "แล้วหนูทำอะไรผิดล่ะคะ?" "เพราะเธอเป็นลูกของนังผู้หญิงคนนั้