บทที่ 2 10 ล้านดอลล่าร์ ถูกขโมยไป

“เวอเรียน มอนท์! ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” เสียงเย็นชาของหญิงวัยกลางคน ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เธอหันหลังกลับมาเห็นแม่เลี้ยงของเธอควีนน่า ชีน กำลังเดินเข้ามาจากข้างนอกบ้าน คู่รักที่แสนน่ารังเกียจ กำลังยืนอยู่ด้านบนของบ้าน พวกเขามองลงมาที่ข้างล่าง ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น แววตาตื่นตระหนกปรากฏขึ้นมาดวงตาของเจนเซ่น “เวอเรียน, คุณกลับมาได้ยังไง” เวอเรียน มอนท์ เธอยิ้มเยาะและจ้องไปที่เจนเซ่นแฟนหนุ่มของเธอ “นี่คือบ้านของฉันทำไมฉันถึงกลับมาไม่ได้” ในขณะที่ วาเนลล์ ชีน เธอยังคงยืนอยู่ในอ้อมกอดของเจนเซ่นนั้น หล่อนได้ยกมุมปากสีแดงเอ่ยเยาะเย้ยต่อเธอ “บ้านของเธองั้นเหรอ? บ้านพักที่นี่ไม่ได้เป็นของครอบครัวมอนท์อีกต่อไปแล้ว” เวอเรียน มอนท์ ขมวดคิ้วขึ้น, “เธอหมายความว่ายังไง” วาเนลล์ ชีน ก้าวลงมาจากบันไดในชุดกระโปรงสั้นและรองเท้าส้นสูงแสนสวยของเธอ “เกรย์สัน มอนท์ พ่อของเธอได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อ 10 เดือนก่อน เขาทิ้งหนี้สินไว้ตั้งมากมาย บ้านหลังนี้คงจะถูกจำนองไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะแม่ของฉันเป็นคนจัดการ! ดังนั้นบ้านหลังนี้ไม่ได้เป็นของครอบครัวมอนท์ของเธออีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มันเป็นสมบัติของครอบครัวชีน! ‘โดดตึก…ฆ่าตัวตาย? เป็นไปได้อย่างไร!' เวอเรียน มอนท์ เธอคว้าคอเสื้อของวาเนลล์ ชีน ใบหน้าที่ไร้สีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ เธอร้องตะโกนด้วยความโกรธ “นี่มันเรื่องไร้สาระบ้าบออะไรกัน! จะเป็นไปได้ยังไงที่พ่อฉันจะมาฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก! “พูดให้ดีนะ ๆ และช่วยเอามือออกไปจากตัวฉัน! เวอเรียน มอนท์, ปล่อยฉัน!” ตึง! เจนเซ่น เขาผลักเวอเรียน ลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ถาโถมพุ่งผ่านร่างกายของเธอ! เธอจ้องมองไปที่เจนเซ่น และวาเนลล์ ชีน ด้วยดวงตาแดงก่ำ “เอาพ่อของฉันคืนมา! เธอสองคนร่วมมือกันฆ่าพ่อของฉันใช่ไหม!” "พอซะที! เธอยังจะกล้ามาถามเกี่ยวกับพ่อของเธออยู่อีกหรอ? เธอหายไปอยู่ที่ไหนมาตอนที่พ่อของเธอกำลังลำบาก เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเป็นเวลา 10 เดือน ตอนนี้เธอเพิ่งจะมาคิดถึงพ่อของเธอเนี่ยนะ? ห๊ะ! พ่อของเธอแค่อายุสั้น ถูกเจ้าหนี้บังคับให้ต้องฆ่าตัวตายไปตั้งนานแล้ว!” "เป็นไปไม่ได้! ฉันโอนเงิน 10 ล้านเข้าในบัญชีของเขา! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหมดหวังฆ่าตัวตาย!” “10 ล้าน? ฮ่าๆ หยุดฝันกลางวัน! เธอจะเอาเงิน 10 ล้านนั่นมาจากไหน” หัวของเวอเรียน มอนท์นั้นสั่นคลอน ข้อสันนิษฐานต่าง ๆ ที่น่ากลัวเกิดขึ้นภายในใจของเธอ ขณะที่เธอจ้องไปที่ดวงตาชั่วร้ายของวาเนลล์ ชีน ควีนน่า ชีน ภรรยาคนที่สองของพ่อเธอ หล่อนเป็นแม่เลี้ยงของเธอและหล่อนคงเก็บเงินจำนวน 10 ล้านนั้นไว้ เงินที่เธอหามาได้จากการเสียสละและขายศักดิ์ศรีกับความบริสุทธิ์ของตัวเองมาเพื่อเงินก้อนนี้ 10 ล้าน เงินก้อนนี้เป็นเงินเพื่อช่วยพ่อของเธอ เวอเรียน มอนท์ ตัวของเธอสั่นไปด้วยความโกรธ เธอพูดน้ำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เธอเก็บเงิน 10 ล้านนั่นไว้ใช่ไหม?” เธอเป็นคนฆ่าพ่อฉันใช่ไหม! ใช่ไหม!? เอาพ่อฉันคืนมา! พวกแกเอาพ่อฉันคืนมา…!” เธอลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และคว้ามีดปอกผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะเธอแกว่งมีดไปทางที่ควีนน่า ชีนและวาเนลล์ ชีนยืนอยู่! “อร๊าย! เธอเป็นบ้าไปแล้ว! เจนเซ่น! ช่วยหยุดเธอที!” เจนเซ่น คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ มีดกรีดเข้าที่แขนของเธอและตกลงไปบนพื้น เจนเซ่นรีบเตะมันออกไปให้ไกล ควีนน่า ชีน ได้รับการป้องกัน หล่อนจึงจ้องมองเธอ และตะโกนอย่างโมโห “วาเนลล์! ไปเอาอัฐิของพ่อมาให้หล่อนซะ” เมื่อเธอเอ่ยขึ้น เวอเรียน มอนท์ก็จ้องมองตรงไปที่อัฐิ “อัฐิพ่อ…พ่ออยู่ข้างในนี้จริงๆเหรอ?” ควีนน่า ชีนเธอคว้าเอาอัฐิและโยนไปทางเวอเรียน มอนท์ “สมัยนี้ที่ดินสุสานราคาแพงมาก! แล้วการที่ฉันจะเอาอัฐิคนตายไว้ภายในบ้านมันจะทำให้พวกฉันต้องโชคร้ายไปด้วย! เอาไปซะ! วันข้างหน้าถ้าต้องเจอกัน ไม่ต้องไปเที่ยวบอกใครต่อใครว่าเราเคยรู้จักกัน!” เวอเรียน มอนท์ เธอร้องไห้กอดอัฐิไว้แน่น น้ำตาเธอไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง “พ่อ...ทำไมพ่อถึงต้องฆ่าตัวตาย...หนูยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย พ่อทิ้งหนูไปแบบนี้ได้ยังไง...ไหนพ่อบอกจะรอหนู...พ่อสัญญากับหนูแล้ว” “ไป ออกไปจากที่นี่ซะ ไปพร้อมกับอัฐิพ่อของเธอ! เจนเซ่น! ไล่เธอออกไปเดี๋ยวนี้!” เจนเซ่น เขาลากเธอด้านแขนที่เธอได้รับบาดเจ็บ และผลักเธอออกนอกประตู “กรุณาไปจากที่นี่ซะ” เขาโยนเงินหนึ่งร้อยดอลลาร์ใส่เธอ “เวอเรียน มอนท์ ฝนตั้งท่ากำลังจะตก เธอนั่งรถแท็กซี่แล้วไปซะ! ไปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก!” เธอกำธนบัตรมูลค่าร้อยดอลลาร์ไว้แน่น “นี่คุณกำลังคิดว่าฉันเป็นขอทานอย่างนั้นเหรอ?” เพียงไม่กี่วินาที นิ้วเรียวยาวของเธอได้ฉีกมันออกมาเป็นชิ้นเล็ก ๆ เธอโยนเงินใส่เข้าที่หน้าของเขา “เจนเซ่น ฉันขอสาบานเลยว่า สิ่งที่คุณและตระกูลชีน ได้ทำไว้กับฉัน พวกคุณจะได้ต้องได้รับการชดใช้เป็นร้อยเท่าพันเท่า สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างฉันในอนาคต!” เจนเซ่น กระดกคิ้วขึ้น ความอดทนของเขาที่มีได้หมดลง เขาปิดประตูกระแทกอย่างเข้าอย่างแรง ลมกระโชกแรงพัดปกคลุมใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ในขณะที่ประตูกถูกปิดลงดังสนั่น ความหนาวเหน็บได้แล่นผ่านไปทั่ว เวอเรียน มอนท์ กอดอัฐิพ่อของเธอไว้แน่น ลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอ เดินท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เงาของเธอทอดยาวโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางความมืด “พ่อคะ, หนูจะพาพ่อกลับบ้านนะคะ” หลังจากที่เธอเดินไปสักพักเข่าของเธอเริ่มอ่อนแรงลง เวอเรียน มอนท์ เริ่มยอมรับต่อความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้น เธอค่อย ๆ คุกเข่าลงท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา เธอใช้วงแขนเรียวยาวของเธอนั้น ประคับประคองอัฐิอย่างระมัดระวัง ใบหน้าเล็ก ที่ซีดเซียวของเธอ ก้มมองลง มุมปากของเธอก็กระตุกขึ้น “พ่อคะ เวอเรียนไม่สามารถไปได้ไกลกว่านี้ เราเสียบ้านไปแล้ว… แต่วันหนึ่ง, หนูจะพาพ่อกลับไปที่บ้านของเรา…!” แสงแพรวพราว ปรากฏขึ้นภายใต้ค่ำคืนที่ฝนตก รถมายบัค รุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่นสีดำสุดหรู เบรกและหยุดรถอย่างกะทันหัน คนขับรถกำลังมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เขาเห็นร่างที่อ่อนแอกำลังจะเดินผ่านไป เขาพูดขึ้นด้วยมาความประหม่า “ท่านประธานฟัดด์ครับ ผมว่าพวกเรากำลังพบปัญหา เราเพิ่งทำร้ายผู้หญิงคนนึงไปนะครับท่าน” มันยากที่จะรับรู้อารมณ์ของผู้ชายคนนี้จริง ๆ ใบหน้าที่เย็นชาของเขาถูกซ่อนอยู่ภายในความมืด เขาผู้ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไร้อารมณ์ “อุ้มเธอเข้ามาข้างในรถ แล้วพาเธอไปโรงพยาบาล”