บทที่ 1 การโจมตีที่รุนแรง

“เวอเรียน มอนท์ หญิงสาวอายุเพียง 21 ปี จบการศึกษามหาวิทยาลัยนอร์ทซิติ้, ไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆ และสุขภาพร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง…” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอนั้น ได้ปิดแฟ้มประวัติของเธอลง หลังจากที่เขาอ่านข้อมูลทั้งหมด คิ้วของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย เขาถามกับเธอว่า “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการที่จะเป็นตัวแทนรับงานอุ้มบุญในครั้งนี้’’ เวอเรียน มอนท์ หญิงสาวได้จับชายเสื้อของเธอกุมไว้ด้วยความกังวล จากนั้นเธอได้พูดตอบออกไปว่า “ฉันแน่ใจมาก ฉันต้องการเงินค่ะ” “คุณต้องการเท่าไหร่?” เธอตกใจและพึมพำเบาๆ และพูดออกมา “10…10 ล้าน” เขาขมวดคิ้ว “เรื่องนี้จะต้องถูกเก็บเป็นความลับ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่ตลอดระยะเวลา 10 เดือน ตั้งแต่คุณเริ่มการตั้งครรภ์ จนกระทั่งคุณคลอด นอกจากนี้คุณยังไม่สามารถติดต่อกับคนอื่นได้ คุณทำได้ไหม?” นิ้วมือของเวอเรียน มอนท์ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดขึ้นเกิดการการที่เธอบีบมือแรงเกินไป เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยอาการตัวสั่น “ฉัน...ฉันสัญญากับคุณ” แต่มีเงื่อนไขเพียงหนึ่งข้อ “พูดมา” “หลังจากที่เซ็นชื่อตกลงทำสัญญากัน ฉันต้องการเงินจำนวน 10 ล้าน โอนเข้าในบัญชีของฉันโดยเร็วที่สุดทันทีที่ฉันตั้งครรภ์ ฉันต้องการอย่างเร็วที่สุด” ‘เฮอะ! ฉันเจอผู้หญิงที่ต้องการเพียงแค่เงินเท่านั้นจริงๆ’ แววตาเหยียดหยามของเขาปรากฏขึ้นบนดวงตา “เอาล่ะ ไม่มีปัญหา คุณเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคืนนี้ ผู้ว่าจ้างของคุณจะมาถึงในเวลา 2 ทุ่ม เขาต้องการมันมาก ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณ หากคุณสามารถตั้งครรภ์ให้เขาได้ภายในระยะเวลา 1 เดือนที่กำหนด ไม่งั้นละก็คุณลืมเรื่องเงินจำนวน 10 ล้านนี้ไปได้เลย” … เวลาประมาณ 20.00 น.เวอเรียน มอนท์ เธอถูกนำมาในห้องมืดแห่งนึงภายในบ้านพัก บรรยากาศภายในห้องทั้งเงียบและมืดสนิท เธอได้ยินแม้กระทั่งเสียงเดินของนาฬิกา สักครู่นึงต่อมาประตูก็ถูกเปิดออก มีชายคนนึงกำลังเดินเข้ามาในความมืดนั้น มันมืดเสียจนตัวเธอมองไม่เห็นร่างของชายคนนั้น เธอกำลังจะกอดตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัว แต่กลับถูกมือใหญ่ทั้งสองข้างนั้นเหวี่ยงลงบนเตียงแทน เขาเอ่ยกลับเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน อย่างเยือกเย็น “10 ล้าน เธอช่างเป็นคนที่กล้าหาญมาก” เสียงของเขาสะท้อนผ่านความเงียบเข้ามา เหมือนมีกริชแหลมทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอหลับตาแน่น กัดฟันพูดออกมาด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือ “หยุดพล่ามซักทีเถอะ” เขาแค่นเสียงแสดงออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยามเธอ เธอจะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในค่ำคืนนี้ หากผ่านคืนนี้ไปได้ บริษัท มอนท์จะรอดพ้นวิกฤตและคุณพ่อของเธอก็จะไม่ติดคุกเพราะไม่สามารถจ่ายหนี้ทั้งหมดนี้ได้ … แสงแดดจ้าของดวงอาทิตย์ส่องผ่านเข้ามาในม่านดวงตาของเธอ ทำให้เธอตื่นขึ้นและพบว่าเขาคนเมื่อวานได้จากไปแล้ว ทันใดนั้นเอง แม่บ้านของบ้านพักแห่งนี้ได้เข้ามา บอกกับเธอว่า “นายท่านจะมาที่นี่ทุกคืนจนกว่าคุณจะตั้งครรภ์ หากภายใน 1 เดือนนี้ คุณไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คุณต้องเก็บข้าวของและออกไปจากที่แห่งนี้” เวอเรียน มอนท์ เธอกำหมัดแน่นแล้วบอกตัวเอง... เธอตั้งใจจะตั้งครรภ์ลูกของเธอให้ได้ หลังจากนั้นภายใน 1 เดือนต่อมา ผลการตรวจครรภ์ของเธอออกมาเป็นบวก นายท่านได้สั่งให้คนนำเงินฝากจำนวน 10 ล้านเข้าบัญชีของคุณเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้ คือพักผ่อนให้เพียงพอและตั้งใจดูแลทารกในท้องให้ดี!” เวอเรียน มอนท์ ในตอนนี้เธอไม่แน่ใจกับตัวเองแล้วว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี...เธอร้อนรนรีบคว้าแขนของแม่บ้านไว้ “ฉันอยากโทรหาพ่อ อยากถามท่านว่าทุกอย่างจัดการเรียบร้อยดีไหม ถามว่าเขาได้รับจำนวน 10 ล้านนั่นไหม ได้โปรดช่วยฉัน! ฉันขอร้องคุณ คุณช่วยพาฉันโทรติดต่อเขาได้ไหม ฉันสาบาน ว่าฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น! ฉันสาบาน…ฉันขอร้องล่ะ” สาวใช้วัยกลางคนรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ภายในหัวใจของเธอกลับรู้สึกใจอ่อน เธอบอกกับเวอเรียนว่า “คุณต้องการบอกอะไรกับเขา? ฉันสามารถช่วยส่งข้อความให้คุณได้ แต่แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นนะ!” … 10 เดือนต่อมา เวอเรียน มอนท์ เธอนอนอยู่บนเตียงภายในวิลล่า เหงื่อเธอออกมาท่วมร่างกาย เสียงกรีดร้องที่ดังก้องไปทั่วทั้งบ้าน แพทย์สาวยืนสงบสติอารมณ์อยู่ภายในบ้าน “ในขณะที่เธอออกแรงเบ่ง มันยากขึ้นที่จะเบ่ง เพื่อให้หัวของทารกนั้นออกมา!” เวอเรียน มอนท์ เธอกัดฟันของเธอและออกแรงเบ่งเฮือกสุดท้าย เธอได้ให้กำเนิดทารกน้อยออกมา. เสียงของทารกร้องดังไปทั่วทั้งห้อง แพทย์สาวรีบวางทารกน้อยไว้ในตู้อบ “พาลูกของเธอออกไปทันที” ในขณะที่เวอเรียน มอนต์ เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงที่ชุ่มไปด้วยเลือด น้ำตาและเหงื่อที่ไหลออกมาจากตัวของเธอ ใบหน้าขาวเล็ก กะทัดรัด ของเธอพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ ขอฉันดูลูกหน่อย…” คำขอของเธอถูกเพิกเฉย ทารกที่อยู่ภายในตู้อบนั้นถูกนำออกไปทันที เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกของเธอนั้นเป็นเด็กผู้ชาย หรือ เด็กผู้หญิง รถมายบัค รุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่นสีดำสุดหรูที่กำลังจอดรออยู่ภายนอกวิลล่านั้น คนที่อยู่ภายในรถขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อมองไปเห็นสภาพทารกที่อยู่ภายในตู้อบยังถูกปกคลุมไปด้วยเลือด “ท่านประธานฟัดด์ เด็กคนนี้หน้าตาดูคล้ายคุณมาก” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและสุขุมนุ่มลึก “ทำไมนายถึงคิดว่าดูคล้ายฉัน? รีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” “ครับผม” เวอเรียน มอนท์ เธอสะดุดล้มกับขาเตียงทำคลอดขณะที่เธอลุกขึ้นยืน เธอยืนมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเหลือให้เห็นเพียงแค่เห็นเงาของรถสีดำที่แล่นผ่านออกไป … เวอเรียน มอนท์ ถูกส่งตัวกลับไปยังครอบครัวของเธอ ภายในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เธอให้กำเนิดทารกน้อยเธอไม่ได้รับแม้แต่โอกาสที่จะพักฟื้นรักษาตัวของเธอ เวอเรียน มอนท์ เธอยืนอยู่ด้านนอกประตูในหัวของเธอ เธอพยายามคิดหาเหตุผลเพื่ออธิบายสาเหตุการหายตัวไปตลอดระยะเวลา 10 เดือนของเธอ จากนั้นเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอกำลังจะกดกริ่งหน้าประตูบ้านนั้น ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เธอใช้มือสะกิดเปิดประตูตรงหน้าดูและพบว่าไม่มีใครอยู่ภายในห้องนั่งเล่นนั้น “แปลกจัง ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอเนี่ย?” คุณป้าชีนและวาเนลล์ควรจะอยู่บ้าน ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะออกไปทำงานข้างนอกบ้าน ขณะที่เธอกำลังจะมุ่งหน้าเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน มีเงาที่คุ้นเคยสองภาพปรากฏขึ้นมาบนทางเดิน, หญิงสาวคนหนึ่งทุบมือลงบนหน้าอกของชายคนนั้นเบา ๆ เธอพึมพัมอย่างโมโห “ฉันเกลียดคุณ, เมื่อไหร่คุณจะได้แต่งงานกับฉันซะทีคะ! อย่าบอกฉันนะคะว่า คุณยังคิดถึงเวอเรียน มอนท์นั่นอีก? เธอหายไปโดยไม่มีบอกกล่าวเป็นเวลา 10 เดือนแล้วนะคะ “จะเป็นไปได้ยังไงที่ผมยังคิดถึงหล่อนอยู่?” ผมแค่คบกับเธอเพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลมอนท์ เธอน่าเบื่อและไม่น่าค้นหาเลยสักนิดเมื่อเทียบกับคุณ” เขาก้มศีรษะลงและกระซิบข้างหูของหล่อนอย่างแผ่วเบา เวอเรียน มอนท์ เธอยืนนิ่งอยู่ชั้นล่างของบ้าน ใบหน้าไร้สีของเธอจ้องมองไปที่ผู้ชายคนนั้นและหญิงสาวที่ยืนอยู่ชั้นบนของบ้าน ผู้ชายที่ดูคุ้นเคย กำลังพูดคุยกับลูกสาวของแม่เลี้ยงของเธอ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแฟนหนุ่มของเธอ “เจนเซ่น” เธอจากเขาไปเพียงระยะเวลาแค่ 10 เดือน ตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอนั้น กลับไปคบหากับวาเนลล์ น้องสาวของเธอ!