บทที่ 299 ลูกเขยมาเยี่ยม

ถนนที่กลับไปที่ เคลียร์ ริเวอร์ ทาวน์ไม่สั้นหรือยาว เมื่อเซรีน และวิลสันออกจากโรงพยาบาลมีความแออัดของถนนสายรองเล็กน้อยในใจกลางเมือง มันเป็นเวลาประมาณสี่โมงเย็นแล้ว เมื่อในที่สุดพวกเขาก็อยู่บนทางยกระดับ เซรีนนั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร และในขณะที่เธอรู้สึกเบื่อ มือของเธอก็เล่นโทรศัพท์ของเธอขณะที่เลื่อนดู Weibo และโซเชียลมีเดีย วิลสันค่อนข้างจะสงวนท่าที แต่เซรีนเป็นคนพูดมากมาโดยตลอด ในขณะที่กำลังถือโทรศัพท์ เธอเริ่มสนทนากับวิลสันอย่างไม่เป็นทางการ “อาจารย์ ญาติของคุณจากเคลียร์ ริเวอร์ ทาวน์ อาศัยอยู่ที่ไหนคะ? ใครจะรู้ ฉันอาจจะรู้จักพวกเขา” เมืองเคลียร์ ริเวอร์ ทาวน์ ไม่ใหญ่นัก และในฐานะคนท้องถิ่นเซรีนรู้จักคนในเมืองเกือบทุกคน แม้ว่าเธอจะไม่รู้จัก หรือไม่แน่ใจในชื่อของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังถือว่าเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย หากพวกเขาเห็นกันบนถนน โดยไม่คาดคิด วิลสันตอบเธออย่างเมินเฉยว่า “มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?” เซรีนเงียบลง เฮ้อ เขาใจร้ายเหลือเกิน เธอไม่แม้แต่จะสามารถถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ โทรศัพท์ของเซรีนดังขึ้น และเป็นสายจากแม่ของเธอ เธอรับโทรศัพท์ขึ้นมาคุย ในโทรศัพท์แม่ถามว่า “เรนี