บทที่ 297 หากเวอเรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับชาติกำเนิดของเธอ

เวอเรียนนอนตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม และถามด้วยเสียงอู้อี้กับชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่ที่ปลายเตียงของเธอ “ฮีลตัน คุณไม่รู้สึกหนาวเหรอ?” “ผมไม่เหมือนคุณ ที่มักจะบ่นว่าหนาวอยู่ทุกครั้ง” “ ... ” หลังจากนั้นไม่นาน เวอเรียนก็ไม่สามารถควบคุมความคิดของเธอได้อีกต่อไป “มีถุงร้อนไหม? ให้ฉันใช้มันแทน” ถ้าหากฮีลตันเป็นหวัดหลังจากที่เธอวางเท้าเย็นของเธอลงบนท้องน้อยของเขาเพื่อทำให้มันอุ่นล่ะ? ฮีลตันขมวดคิ้วของเขาเล็กน้อย ขณะที่เขาไม่ชอบที่เธอเป็นคนพูดมาก และตอบอย่างเมินเฉยว่า “ผมจะหาถุงร้อนให้คุณได้ที่ไหนในตอนกลางดึกแบบนี้?” แม้ว่าน้ำเสียงของฮีลตันจะเย็นชา และห่างเหิน แต่หัวใจของเวอเรียนก็ยังรู้สึกอบอุ่น เธอรู้สึกแบบนี้เป็นพิเศษเพราะมือที่แห้ง และอบอุ่นของเขากำลังจับเท้าของเธอวางไว้ที่ท้องน้อยของเขา บางที…มันจะดีกว่าการใช้ถุงร้อน ภายใต้ผ้าห่มริมฝีปากของเวอเรียนโค้งขึ้นอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว “งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยใช้ถุงร้อนแล้วกัน!” ฮีลตันฮัมตอบอย่างเห็นด้วย ในไม่ช้าเท้าของเวอเรียนก็อุ่นขึ้น และในไม่ช้าเธอก็หลับไปเมื่อความอบอุ่นกระจายไปทั่วร่างกายของเธอ … เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่เวอเรียนยังคงหลั