บทที่ 281 เป็นเวลาเที่ยงคืนตอนที่ผมเจอคุณ

เวอเรียนใจเต้นแรง เมื่อเธอมองแผ่นหลังที่เศร้าและโดดเดี่ยวของเขา เธอไม่สามารถสงบได้ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเข้าไปช่วยเธอจากนรก ชายคนนี้ไม่ได้เป็นแค่ไซออน แต่เขาคือ ฮีลตันด้วย "คุณไม่อยากเป็นเพื่อนฉัน แต่ฉันอยากเป็น นับจากนี้ฉันคือเพื่อนคุณ ฉันจะย้ำเตือนแม้ว่าคุณจะปฏิเสธฉัน" เธอเข้ามาใกล้เขา และพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะจับแขนขวาของเขา เพื่อดูรอยแผลไหม้ แม้จะผ่านมาสิบปีตั้งแต่เขาได้รับแผลนั้น ยังคงเห็นชัดเจนจากการถูกไฟไหม้ เหมือนจะบาดเจ็บหนักด้วย เธอมองที่รอยแผลเป็น และน้ำตาคลอ "คุณนี่โง่จริง ทำไมคุณถึงพยายามช่วยชีวิตฉัน ในเมื่อเราเจอกันแค่ครั้งเดียว" เขามองเธอก่อนจะตอบ "เพราะคุณเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมมีบนโลกใบนี้ เพราะคุณบอกว่าผมไม่ได้เป็นเงาของใคร และควรมีชีวิตอยู่ต่อ" เพราะผู้หญิงตรงหน้าเขาบอกเขาว่า จะโชคร้ายแค่ไหนถ้าเขาตายไป แต่เขารู้สึกว่าเขามีเป้าหมายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เวอเรียนน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ และหยดลงบนรอยแผลไหม้ เธอกอดเขาแน่น "ขอบคุณจริงๆ… ไซออน ฟัดด์" ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้ เธอคงไม่มีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ และคงจะไม่ได้พบกับฮีลตัน หรือบุคลิกอื่น ไ