บทที่ 227 ผู้ชายผู้ที่อยู่ในความสัมพันธ์น้ำเน่ามาก

เมื่อฮีลตันคลานเข้าไปใต้ผ้าห่ม หญิงสาวก็มุดมาหาด้านข้างของเขาในขณะที่แขนทั้งสองข้างของเธอกอดเอวของเขา เธอพึมพำ “อย่าขยับ ลมมัน…หนาว” ฮีลตันก้มศีรษะของเขาลง และจูบที่หน้าผากของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “โอเค ผมจะหยุดเคลื่อนไหวเดี๋ยวนี้” ฮีลตันไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ถ้าเวอเรียนรู้ถึงโรคของเขา เธอจะกลัวเขาไหม? เธอจะทำตัวเหมือนซีลา และหนีเขาอย่างหวาดกลัวราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีจากผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางจิตหรือไม่? … เมื่อเวอเรียนตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็รู้สึกได้ถึงคนข้าง ๆ ได้โดยสัญชาตญาณ ฮีลตันตื่นแล้ว หลังจากที่เวอเรียนสดชื่นขึ้น เธอก็คิดว่าเธอจะได้เห็นฮีลตันในห้องนั่งเล่น อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทักทายเธอคืออาหารแสนอร่อยบนโต๊ะที่มีข้อความโพสต์อิทติดอยู่ข้างมัน มีบางอย่างเขียนอยู่บนนั้น “ผมต้องออกไปทำงานก่อน ไม่ได้กินข้าวเช้ากับคุณนะ เป็นเด็กดี และทานอาหารให้หมดด้วยนะ” เมื่อเวอเรียนเห็นข้อความ เธอรู้สึกถึงมวลแห่งความหวานในใจของเธอ มีอาหารเช้าแสนอร่อยเต็มโต๊ะ และเธอก็สงสัยว่าเขาทำอาหารนั้นจริงหรือไม่ ก่อนอื่นเธอลองชิมไข่ดาวเล็กน้อย จากนั้นกัดแซนวิชหนึ่งคำ มันอร่อยด