บทที่ 209 ไส้กรอกย่างทำให้เขารู้สึกไม่ดี

ฮีลตันและเวอเรียนรับประทานอาหารกลางวันที่จุดพักรถบนทางหลวง อาหารไม่ค่อยดีที่จุดพักรถบนทางหลวง อย่างไรก็ตามเวอเรียนสังเกตเห็นว่ามีไส้กรอกย่างและอาหารอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องวางขายอยู่ที่ด้านข้างของจุดพักรถ เมื่อได้กลิ่นหอมของมัน ความอยากอาหารของเวอเรียนก็กลับมา เมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหารสายตาของเวอเรียนจ้องมองไปที่ไส้กรอกย่างข้างเตาอบอย่างตั้งใจ ฮีลตันก้มหัวลงและมองไปที่เธอ เขาพูด “คุณอยากกินไหม?” เวอเรียนพยักหน้า “ฉันไม่ได้ทานไส้กรอกย่างมานานแล้ว ฉันได้กินของพวกนี้เสมอในขณะที่ฉันยังเรียนอยู่ ตอนนี้ฉันอยากกินมันจริง ๆ” เดิมทีเธอต้องการซื้อสองชิ้น อย่างไรก็ตามฮีลตันปฏิเสธที่จะกิน และเวอเรียนไม่เคยบังคับให้เขากิน นอกจากนี้ ฮีลตันก็ไม่ชอบอาหารที่ขายข้างถนนอยู่แล้ว ฮีลตันถามว่าราคาเท่าไหร่ คนขายตอบว่า “หนึ่งชิ้นสำหรับห้าเหรียญ” เมื่อฮีลตันจ่ายบิลหนึ่งร้อยเหรียญ และส่งให้คนขาย เธอก็ขมวดคิ้ว และถามว่า“คุณมีเงินทอนไหม? หรือบางทีคุณสามารถชำระเงินด้วยการสแกนรหัสก็ได้นะ” ฮีลตันไม่เคยจ่ายเงินโดยใช้โทรศัพท์ของเขาเพราะสำหรับเขาการทำธุรกรรมทางโทรศัพท์นั้นไม่ปลอดภัย จุดที่สมเหตุสมผลแม้ว่า ฮีลตันนั่