บทที่ 167 ปล่อยฉันไป

“ฮีลตัน ฟัดด์! ปล่อยฉัน! คุณไม่กลัวว่าซันนี่จะมาเจอพวกเราเหรอ…?” คำพูดของเธอถูกปิดลงโดยปากของเขา เวอเรียน รู้สึกเจ็บปวด และอยากจะต่อต้าน แต่ผู้ชายที่อยู่ด้านบนของเธอนั้นแข็งแรงเหมือนกับภูเขา ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ จนเขากัดริมฝีปากของเธอจนแตกและรู้สึกเหมือนว่ามีเหล็กพุ่งเข้าปาก เธอจึงกำหมัดและต่อยไหล่ของเขาอย่างแรง “ปล่อยฉันไปนะ ฮีลตัน ฟัดด์!” เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอออกโดยไม่คิดที่จะปล่อยเธอออกไป “ซันนี่ก็ท้องแล้วอยากทำก็ทำเลย!” คำพูดที่สร้างความอับอายโดยตั้งใจของ ฮีลตัน ทำให้ร่างกายของ เวอเรียน รู้สึกเย็นยะเยือกด้วยความรังเกียจ เธอจ้องมองเขาด้วยใบหน้าที่บอบบางของเธอที่ซีดลงเป็นอย่างมาก “ฮีลตัน ฟัดด์! อย่าแตะต้องตัวฉัน!” ชายที่กำลังบังคับเธออยู่ในตอนนี้มีใบหน้าที่หล่อเหลาและน่ากลัวเหมือนกับปีศาจจากนรก เวอเรียนรู้สึกกลัวและขยะแขยง เธออ้าปากและกัดไปที่คอของเขาอย่างแรง! เสียงคม ๆ ของ ซันนี่ ดังมาจากนอกประตู “อ๊ะ…พวกคุณสองคน!” ซันนี่ ยืนอยู่ข้างประตู เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นฉากที่ยั่วยวนนี้ เธอตกตะลึงมากในตอนนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของ ฮีลตัน หม่นลงมีแสงที่คมและน่ากล