บทที่ 1202 จินและโจฮันเซ่น บทเพลงเกี้ยวรัก 1

เดือนกันยายนในนอร์ท ซิตี้ แสงแดดฤดูร้อนผ่านพ้นไป แต่ไอร้อนอบอ้าวยังคงอยู่ ตอนนี้เกมแข่งขันบาสเกตบอลขนาดย่อมสามต่อสามกำลังดุเดือดอยู่ในสนามบาสของเฟิร์ส นอร์ท ซิตี้ ไฮสคูล ทีมสีนํ้าเงิน สมาชิกทีมคนหนึ่งกำลังนั่งดูเกมอยู่ตรงม้านั่งข้างสนามด้วยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฝั่งนํ้าเงินเหลือแค่สองผู้เล่นที่ลงสนาม สองต่อสาม ดูยังก็แพ้เห็น ๆ หัวหน้าทีมสีแดงชี้หน้าฝั่งตรงข้ามแล้วป่าวประกาศอย่างเย้ยหยัน “เกมสุดท้ายตัดสินผู้ชนะ โจนาธาน จิน จำคำฉันไว้ คนที่แพ้ต้องคุกเข่าต่อหน้าผู้ชนะและเรียกคนคนนั้นว่าปะป๊าซะ เรื่องนี้ไม่มีเกี่ยวกับฝ่ายวินัยหรือโรงเรียน แต่คนที่ไม่ทำตามนั้นถือเป็นพวกขี้ขลาด” หัวหน้าทีมสีนํ้าเงินจ้องมองด้วยแววตาหยิ่งทะนง นัยตาของเขาเปล่งประกายพร้อมกับร้อยยิ้มยโสโอหัง เขาเลือกที่จะปิดปากเงียบ แล้วชี้ฝั่งตรงข้ามก่อนจะดึงมือเข้าหาตัวเองตามด้วยนิ้วโป่งควํ่าลงดิน เป็นการเยาะเย้ยคู่ต่อสู้ เขาไม่สนใจคำโอ้อวดของฝั่งตรงข้าม หัวหน้าทีมีแดงสบถเสียงดังแล้วโยนลูกบาสออกไป ร่างสูงเปี่ยมพลังของชายหนุ่มกระโดดขึ้น ยกมือคว้าลูกบอลที่กำลังลอยไปทางห่วง เขาสกัดลูกที่ค้างติงอยู่กลางอากาศและตามด้วยการสแลมบ