บทที่ 958 ไฟป่าแห่งความโกรธแค้นนี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น

นักบัญชีโอบแขนรอบขาแจ็คสันขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ประตูและร้องไห้ “ไม่ ไม่ คุณเวสต์ ได้โปรด! ผมขอร้อง! พ่อแม่ผม… พวกเขาป่วย คุณเวสต์! แม่ต้องพึ่งยาเพื่อความอยู่รอด! ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขารับไม่ได้แน่! ได้โปรดนะครับ… ผมสามารถหาเงินนั้นมาคืนให้ได้ ผมสาบาน” นักบัญชีร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาจำนวนไหนที่จะทำให้แจ็คสันใจอ่อนได้ ทุกคนต่างมีเส้นบาง ๆ ในใจที่เมื่อมีคนข้ามมันไปจะบังคับให้คน ๆ นั้นต้องปฏิเสธความเมตตาต่อผู้อื่น และสำหรับแจ็คสันนั้นมันสอดคล้องกับกฎหมาย เขายักไหล่ให้กับนักบัญชีก่อนที่จะกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองนักบัญชีที่หลั่งน้ำตาแม้แต่น้อย ทิฟฟานี่และเอมี่ที่เงี้ยหูฟังทุกสิ่ง รีบนั่งตัวตรงและเคร่งขรึมทันทีที่เขาเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าอารมณ์ของแจ็คสันจะไม่ได้ถูกระบายออกมาจนหมด ซึ่งเห็นได้ชัดเจนจากที่เขาพลิกเอกสารบนโต๊ะอย่างโมโหราวกับว่าเขาไม่สามารถหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอ ทิฟฟานี่จึงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอ? ให้ฉันช่วยไหม?” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อยแล้วนวดหน้าผาก "ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ” เอมี่ส่งสัญญาณให้ทิฟฟานี่