บทที่ 865

ใบหน้าลูคัสนั้นซีดเซียวราวกับว่าร่างกายของเขากำลังอ่อนแอมาก ๆ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะเข้าใกล้เขา แต่ฉันก็ยังคงต้องถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “บาดแผลของคุณกำเริบเหรอคะ?” ร่างกายของลูคัสเต็มไปด้วยรอยแทงและฝกช้ำก่อนที่เขาจะไปซีเรีย เขายังใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนขับรถพาฉันไปหาชาร์ลส และไม่ต้องพูดถึงว่าเขารับกระสุนแทนฉันด้วย “ผมโอเคดีครับ มันก็แค่บาดแผลเล็ก ๆ น่ะ” ลูคัสพูดพร้อมกับยืนขึ้นอย่างยากลำบาก “แซคคารี่อยู่บนชั้นสอง เขาจะออกมาทีหลัง อย่าให้เขาเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันเลยครับ” เขาหมายความว่าอย่างไรกัน… ทำไมมันถึงฟังดูเหมือนว่าพวกเรากำลังแอบคบกันล่ะ? ฉันอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อน “ผมเข้าใจนิสัยของแซคคารี่ดี มีหลายอย่างที่เขาไม่อยากพูดออกมาและเขาก็ไม่เต็มใจที่จะโทษมันกับคนอื่น เขาชอบเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง ผมเลยไม่อยากให้เขาเข้าใจเราสองคนผิด ดังน้ันคุณอยู่ห่าง ๆ ผมเถอะครับ…” ลูคัสกลัวว่าแซคคารี่จะเข้าใจฉันผิด เพราะความบาดหมางระหว่างพวกเขานั้นยังฝังรากลึกอยู่ “คุณมอร์ ระหว่างเราสองคนมันไม่มีอะไรค่ะ แซคคารี่จะไม่เข้าใจผิดหรอก แต่ขอบคุณที่เตือนนะคะ” ฉันพูด ลูคัส