บทที่ 845

เมื่อลูคัสได้ยินคำถามของฉัน เขาก็เงียบไป ฉันรู้สึกว่าได้ถามคำถามที่ไม่เหมาะสมออกไป จึงรีบเสริม “ฉันแค่ถามเฉย ๆ คุณไม่ต้องบอกฉันก็ได้ค่ะ อีกนานไหมคะกว่าเราจะถึง?” เขามองนาฬิกา “อีกประมาณสิบสี่ชั่วโมงครับ พวกเราน่าจะถึงประมาณห้าทุ่มคืนนี้ คุณผู้หญิง คุณคงต้องอดทนอีกสักหน่อยนะครับ” ฉันไม่ได้ถามอะไรเขาอีก ทว่าจู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา “เธอไม่รู้ร่าผมชอบเธอ ผมแอบรักเธอมาตลอด และคิดซะว่ามันเป็นความรักที่ไม่สมหวัง นี่ก็จะเป็นปีที่สิบสี่แล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเธอรู้ เธอคงลำบากใจยิ่งกว่าเดิม” ลูคัสรักเด็กหญิงคนนั้นมา 14 ปี โดยไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ การอุทิศตนของเขาเป็นสิ่งที่ฉันเคารพอย่างสุดซึ้ง ฉันที่ไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไรดีจึงเลือกที่จะเงียบ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเราจอดรถอีกสองสามแห่ง และเดินทางมาถึงในตอนกลางคืน มันเป็นเวลาเกือบตี 1 ตอนที่เรามาถึงสถานที่ที่ชาร์ลสถูกคุมขังไว้ ซึ่งช้ากว่าที่คาดการณ์ไว้ถึงสองชั่วโมง การเดินทางนั้นปลอดภัยดี ลูคัสรักษาคำพูด และพาฉันไปพบชาร์ลส เขาถูกควบคุมตัวไว้ในโรงพยาบาลร้าง ในขณะนั้นร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล และอยู่ในสภาพที่น่าสงสาร แม้เป็นเช่นนั