บทที่ 820

โชคดีที่แอนดรูนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลชอว์ และเป็นพี่เขยแซคคารี่ ไม่เช่นนั้น ทำไมแซคคารี่จะต้องทำสเต็กให้เขาด้วย? แอนดรูทำได้เพียงแค่ฝันไปเท่านั้นแหละ! “แน่นอน พรุ่งนี้เช้าเป็นตาของพี่ที่ต้องทำอาหารนะ” ฉันกล่าว “ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะหาของมา” แอนดรูพูด หลังอาหารเช้า ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและอุ้มลูกทั้งสอง พวกเขายังเด็ก ดังนั้นมันจึงไม่เป็นการยากสำหรับฉันที่จะอุ้มพวกเขา เมื่อพวกเขาโตขึ้น ฉันคงไม่แข็งแรงพอจะอุ้มพวกเขาทั้งสอง ราฟยื่นมือน้อย ๆ ออกมาจับต่างหูฉัน ฉันลูบแขนเขาและหันหน้าหนี ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันด้วยเสียงที่น่าสงสาร “มะม๊า!” เด็กทั้งสองเพิ่งมีอายุได้เก้าเดือน พวกเขายังพูดไม่ค่อยเก่งนัก ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาเพียงพูดพึมพำ และพูดไปเรื่อยตามที่ได้เรียนมา พวกเขาสามารถพูดได้เพียงพยางค์เดียว เช่น ปะป๊า~ มะม๊า~ หรือกอด และคำอื่น ๆ ฉันทนกับน้ำเสียงเศร้าสร้อยของเขาไม่ไหว ดังนั้นฉันจึงหันหน้ากลับมา ราฟดูสนใจกับต่างหูของฉันเป็นพิเศษ เขาจับมันไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้ใช้กำลังออกแรงใด ๆ ในทางกลับกัน ในวันนี้เบลล่ากลับเป็นเด็กดี เจดเดินมาหาและพูดขึ้น “คุณน้าสวยมาก” ฉันมองเธอและ