บทที่ 815

ชายคนนั้นเดินผ่านบอดี้การ์ดด้านหลังฉันไปด้วยท่าทางอันสง่างาม ไม่นานหลังจากนั้น รูปร่างของเขาก็หายไปในความมืด ฉันละสายตาออกมาและเดินขึ้นเขาต่อ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดฉันก็พบยารา เธอมองฉันด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร ผมยาวของเธอเปียกโชกและยุ่งเหยิง ฉันรีบเดินเข้าไปหาเธอและกางร่มให้ ก่อนจะส่งเสื้อผ้าที่เอามาให้เธอ ยาราตัวสั่นพร้อมถอนใจ “ฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว!” เธอเดินตามฉันลงเขามา เราสองคนไม่สามารถหลบฝนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกันได้ ดังนั้นบอดี้การ์ดฉันจึงรีบเคลื่อนไหวและยื่นร่มให้พวกเราอีกคันอย่างรวดเร็ว ยารารับมันไปกางไว้เหนือหัวเธอ เธอพูดด้วยความซาบซึ้ง “ขอบใจนะ เธอช่วยชีวิตฉันไว้เลย!” “ฮ่า ๆ” ฉันหัวเราะ “นั่นไม่จริงจังเกินไปหน่อยเหรอ?” “เธอช่วยฉัน! เธอไม่รู้หรอกว่าฉันกลัวแค่ไหนตอนที่เดินลงมา! ฉันเดินผ่านหลุมศพมากมาย มันแปลกมากที่มีหลุมศพอยู่ข้างทาง โคตรน่ากลัวเลย!” ชายคนก่อนหน้าบอกว่าเขาขึ้นเขาไปพบเพื่อนเก่า “ใครขอให้เธอไปขับรถเล่นกลางดึกกันล่ะ” ฉันเอ่ย ยาราพูดเศร้า ๆ “ฉันอยู่ที่เมืองอู๋มาตลอด ฉันแทบไม่ได้กลับเมืองถงและสังสรรค์กับพี่ชายเลย! ฉันคิดถึงมันเหลือเกิน! ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เร