บทที่ 814

"ฉันเปียกโชกเลย” ยาราครวญ “เธอมารับฉันที่นี่ได้ไหม? เอาเสื้อผ้าแห้ง ๆ มาด้วยนะ” ฉันหยิบเสื้อโค้ทมาจากในรถและยัดมันใส่กระเป๋า ก่อนจะหยิบร่ม และเดินขึ้นเขาไป ท้องฟ้าช่างมืดมิดและมีฝนตกหนัก ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้กลัวอะไรเพราะบอดี้การ์ดของฉันอยู่ห่างไปเพียงแค่สิบเมตร ฉันเดินไปได้ประมาณสิบนาที ก็เห็นใครบางคนภายใต้ร่มสีแดงกำลังเดินมาทางฉันจากไกล ๆ ร่มคันนั้นสีแดงสดราวกับถูกย้อมไปด้วยเลือด ทว่ามันกลับงดงามนัก เป็นชายร่างสูงที่ถือร่มคันนั้น ฉันเห็นว่าเขาสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่พร้อมด้วยสเวตเตอร์สีขาวข้างใน อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เป็นช่วงเดือนพฤษภาคม ถึงแม้จะมีฝนตกหนัก แต่มันก็ร้อนเกินกว่าจะแต่งตัวเช่นนั้น ฉันคิดว่าเขาคงเป็นคนแปลก ๆ ฉันหยุดเดินเพื่อรอให้เขาเดินผ่านไป ฉันคิดว่าฉันควรให้เขาเดินไปก่อน ก่อนที่จะเดินผ่านเขาขึ้นภูเขาไป เขาใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แต่ฉันกลับเห็นหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนนัก แม้กระทั่งตอนที่เขามาหยุดยืนหน้าฉัน ฉันก็มองไม่เห็นหน้าเขา ใบหน้าส่วนใหญ่ของเขาถูกร่มปกคลุมเอาไว้ ทำให้ฉันเห็นเพียงคางและหุ่นอันทรงเสน่ห์ของเขาเท่านั้น ฉันถามด้วยความสับสน “ทำไมคุณไม่เดินต่อล่ะคะ?