บทที่ 77

จนกระทั่งมีเสียกเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นรบกวนบรรยากาศน่าอึดอัดใจนี้ สายนั้นมาจาก ลอเรน กรีน แคโรประหลาดใจเล็กน้อย ในขณะที่ฉันลังเลว่าจะรับสายของเธอดีไหม ดิกสันก็ชะโงกหน้ามามองเสียก่อน และเมื่อเห็นว่าชื่อที่โทรเข้ามาเป็นใคร คิ้วหน้าคู่นั้นก็ขมวดเข้าหากันทันที เสียงเข้มพูดติดรำคาญ “ในหัวของลอเรนก็มีแต่เรื่องของ แลนซ์ เกร็กเท่านั้นแหละ” ดิกสันเรียกใช้คำว่า แลนซ์ เกร็ก แทนคำว่า ‘พี่ชาย’ บ่งความถึงความสัมพันธ์ที่ห่างเหินสำหรับสองคนนี้ การที่ดิกสันนอนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ทำให้ฉันไม่อยากรับสาย แต่ลอเรนกลับไม่ยอมแพ้และเลือกโทรแบบวีดีโอคอลมาแทน ร่างสูงที่เริ่มหงุดหงิดคว้าโทรศัพท์ของฉันไปพลันกดรับสาย “เธอมีธุระอะไรลอเรน?” น้ำเสียงกร้าวที่ติดรำคาญนั้นทำให้ลอเรนตกใจไม่คิดว่าผู้เป็นพี่ชายจะใช้มันพูดกับเธอ พลางทำให้เธอได้แต่เอ่ยกลับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “พี่รอง ฉันขอคุยกับพี่แคโรไลน์หน่อยนะคะ” “เธอจะคุยกับพี่สะใภ้ตัวเองทำไม?” ดิกสันเน้นย้ำสถานะของฉันต่อลอเรนอย่างไม่สนใจอะไร ปลายสายชะงักไปนิด พลันเอ่ยอีกครั้ง “พี่สะใภ้ของฉันอยู่ไหนคะ?” คนหน้านิ่งแต่อารมณ์คลุกกรุ่นไม่ยอมตอบ ทว่าถามโต้ก