บทที่ 762

การกระทำของดิกสันนั้นช่าง... ไม่สิ มันไม่ใช่เหตุการณ์นั้น ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงเบลล่า เมื่อนึกได้เช่นนั้น ฉันก็รีบอธิบายให้แซคคารี่ฟัง “มันอาจจะเป็นรอยที่เบลล่าทิ้งไว้ก็ได้ค่ะ คุณก็รู้ว่าเธอน่ะชอบซน ฉันไม่เคยห้ามเธอเลยตอนที่กัดคอหรือแก้มฉัน ในขณะที่ฉันอุ้มเธอ มันคงเป็นรอยโดยบังเอิญจากเรื่องนั้นค่ะ ฉันคงไม่รู้ตัวถ้าคุณไม่บอกกับฉัน” เมื่อได้ยินคำอธิบายที่จริงใจจากฉัน เขาก็หยุดถามเรื่องนี้ กลับกัน เขาเอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้น ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงหน้าซีดล่ะ? เธอประหม่าเรื่องอะไร?” แซคคารี่เก่งเรื่องลอบทำกับดักเหลือเกิน ฉันสั่นหัว “ฉันไม่ได้ประหม่าค่ะ” ไม่ว่ามันจะคืออะไร ฉันก็จะไม่ยอมรับเด็ดขาด! แซคคารี่ลูบหัวฉัน ฉันหอมแก้มเขาด้วยความรัก ก่อนจะรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ จึงจูบคางเขาอีกครั้ง เขาเม้มปากและหัวเราะออกมา “เธอทำอะไรน่ะ?” ทำไมเขาถึงถามว่าฉันจะทำอะไรในเวลาแบบนี้?! เบลล่าตื่นขึ้น เธอหันมาและคลานไปหาแซคคารี่ ร้องเรียกหาพ่อของเธอ ฉันนั่งลงบนเตียงด้วยความกระอักกระอ่วน แซคคารี่อุ้มเบลล่าไว้ในอ้อมแขน และถามอย่างอ่อนโยน “รานีน้อยหิวเหรอ?” เบลล่าหลับไปหลังมื้ออาหารของเธอ เธอหลับไปไม่ถึง