บทที่ 759

ชื่อพวกนั้นช่างสิ้นคิดเสียจริง อย่างไรก็ตาม มันก็คงดีกว่าไม่มีชื่อเลย “แน่นอน ฟังดูเข้าท่าดีนะ” ฉันกล่าว เมื่อใกล้ถึงเวลาพลบค่ำ ลีโอที่ยืนรักษาการณ์อยู่ข้างนอกก็แจ้งว่าบลูสันกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว ซัมเมอร์รีบออกไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งฉันไว้ข้างหลัง มิตรภาพของพวกเรานี่มันจริง ๆ เลยนะ... ฉันถามลีโอ “นายไม่เห็นแซคคารี่บ้างเหรอ?” “ครับ บลูสันกลับมาคนเดียว” หลังจากนั้นทั้งวัน ฉันก็เป็นกังวลกับการรอคอย เมื่อเวลาประมาณสองทุ่ม แซคคารี่ก็ยังไม่กลับบ้าน ซัมเมอร์มาเรียกฉันไปกินมื้อค่ำที่บ้านของเธอ โดยบอกว่าพวกเขาจะมีงานเลี้ยงกัน ฉันถามเธอโดยไม่รู้ตัว “เธอทำกับข้าวเหรอ?” “ใช่ อยากลองชิมไหมล่ะ?” ทักษะการทำอาหารของเธอนั้นแย่มาก อย่างน้อยมันก็ต้องเค็มเกินไป ฉันเคยลองชิมมาก่อนและไม่ต้องการทรมานตัวเองอีก ดังนั้นฉันจึงรีบปฏิเสธเธอ “ฉันไม่หิวน่ะ” “ตามใจ ถ้างั้นฉันไปกินมื้อค่ำก่อนนะ” หลังจากซัมเมอร์ออกไป ฉันก็ทำอาหารให้ตัวเองกินมื้อใหญ่ หลังจากนั้นแซคคารี่ที่ยังไม่กลับมาบ้าน ก็ส่งข้อความมาหาฉัน [แซคคารี่: เบล เธอกับลูก ๆ มาถึงแล้วเหรอ?] [แคโรไลน์: ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วค่ะ และกำลังรอคุณอยู่] ฉ