บทที่ 676

เด็กชายที่อยู่อีกฝั่งของกำแพงบอกฉันว่าเขามีเเม่ ฉันถามกลับไปอย่างใจเย็น “เเม่ของเธออยู่ที่ไหน?” เขาอธิบายอย่างสงบเสงี่ยม “เเม่ของผมเป็นเมียน้อยของคนที่ทำลายครอบครัวของคนอื่น เธอพาผมมาทิ้งไว้ที่ฝรั่งเศสเพราะภรรยาของชายคนนั้นขู่เธอ ถึงอย่างนั้น เธอกลับทิ้งผมตอนที่เราเดินทางมาถึงฝรั่งเศส เพราะมีชายฝรั่งเศสที่ร่ำรวยอยากเเต่งงานกับเธอ เเต่จากสถานการ์ณของเขา ทำให้เธอเลยต้องทิ้งผมไว้ ตอนเเรกผมคิดว่าเธอจะไม่ยอมตกลงกับเขา เเต่สุดท้ายเธอก็ยอมทิ้งผม” อย่างไรก็ตาม เธอยอมตกลงในที่สุด… ความคิดของเขาชัดเจนมาก เเถมยังมีน้ำเสียงที่ใสเเละไม่สั่นเครือ ถึงขนาดที่ผู้ใหญ่บางคนยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้ มันเหมือนกับว่าเขามองเหตุการ์ณในอดีตโดยที่ไม่เอาตัวเองไปยึดติดกับสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้เเล้ว เขาไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองยอมจำนนกับการดิ้นรนของเขา ฉันเกือบจะพูดปลอบโยนเขา เเต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไป เขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “ผมไม่โทษเธอหรอกเพราะว่าเธอเป็นเเม่ของผม เเละเธอก็เป็นคนที่ให้กำเนิดผมมา แต่มันก็เเค่นั้นเเหละ!” ฉันมีลูกของฉันเอง ฉันเลยเข้าใจว่าการเป็นเเม่คนนั้นเป็นอย่างไร เเต่ในโลกนี้ยั