บทที่ 664

แซคคารี่รีบปล่อยฉันให้เป็นอิสระ เขาเดินไปที่เตียงนอน เอาขาวางพาดเก้าอี้ และเอามือวางบนหัวเข่าราวกับเขากำลังพยายามทำเท่ห์ ด้วยท่าทางแบบนั้น มันดูไม่เหมือนเขาเลยสักนิด! ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยเสื้อโค้ทสีดำ ยิ่งทำให้เขาดูแปลกตาไปกันใหญ่ ฉันรู้ว่าเขาโกรธ และต้องการให้ฉันปลอบเขา! หรือบางที เขาอาจต้องการให้ฉันยอมรับผิด! ทว่าฉันกลับจงใจไม่ทำอย่างที่เขาต้องการ! ในทางกลับกัน ฉันก็แกล้งเขามากขึ้นกว่าเดิม! ร่างเล็กนั่งลงข้างเขา ถอดรองเท้าออก และขึ้นไปนั่งบนเตียง อุณหภูมิในห้องช่างอบอุ่นราวกับเป็นฤดูใบไม้ผลิแม้ข้างนอกจะมีหิมะตกอย่างหนัก ฉันรีบถอดแจ็คเก็ตที่สวมออก ใต้แจ็คเก็ตยังคงมีสเวตเตอร์อยู่อีกหนึ่งตัว ฉันไม่ได้ถอดมันออก แต่กลับนอนลงบนเตียงแทน! เมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้ขยับ แซคคารี่จึงหันมามองด้วยสายตาเย็นเยือก และเอ่ยถามขึ้นอย่างดึงดัน “เขาหล่อจริง ๆ อย่างนั้นสินะ?” แซคคารี่ยังคงติดใจเรื่องนั้นอยู่ ร่างเล็กพยายามกลั้นหัวเราะ และแสร้งถามอย่างไร้เดียงสา “หรือไม่จริงล่ะคะ? บลูสันน่ะมีออร่าสุด ๆ และรูปลักษณ์เขายังหล่อเหลาอีกต่างหาก!” แซคคารี่พูดไม่ออก ท่าทีของเขาดูมืดมนเป็นพิเศษในขณะที่นั่งอยู่