บทที่ 647

ฉันครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะพูดต่อ “เขาพูดกันว่าฉันก็เเค่เหมาะเอามาประดับไว้ข้างกายเเค่นั้น” แซคคารี่พยักหน้าเเละพูดกลับมา “นั่นถือว่าเป็นกำไร” ฉันเเย้ง “การเป็นของเอาไว้แค่ประดับมันดีตรงไหนกัน?” เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ความงามถือว่าเป็นข้อได้เปรียบ” ฉันยกประเด็นนี้ขึ้นมาพูดอีกครั้ง “ความงามตรงนี้คือคนที่เคยหย่ามาก่อน ไม่มีค่าพอในสายตาของใคร ฉันขอโทษที่คุณต้องมาจูบกับผู้หญิงที่หย่าร้างมานะคะ!” ได้ยินเเบบนั้น ความอ่อนโยนในสายตาของเเซคคารี่ก็หายไป เขาจ้องกลับมาที่ฉันอย่างเย็นชา และพูดขึ้น “ในคืนนั้นฉันพูดผิดไป ฉันขอโทษจริง ๆ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณพูดความจริง” แซคคารี่พูดไม่ออกทันที ในขณะที่ฉันเกิดรู้สึกสงสัยว่าทำไมเขาดูเหมือนคนที่ไม่ได้ความจำเสื่อม เนื่องจากความอดทนที่เขามี… ฉันถึงกับเดาว่าเขาน่าจะกำลังแกล้งฉันอยู่! “ช่างมันเถอะค่ะ คุณพาฉันมาที่โรงพยาบาล ฉันจะไม่ถือสาอะไร แต่ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณถ้าเกิดคุณทำแบบนี้อีกครั้ง!” แซคคารี่ตอบกลับ “อารมณ์ของเธอนี่ไม่เบาจริง ๆ นะ” ฉันฮึดฮัดจากที่ได้ยินเเบบนั้นเเล้วถามต่อ “ประโยคอันนี้แปลว่าอะไรในภาษาอังกฤษเหรอคะ?” แซคคารี่เง