บทที่ 580

ฉันรู้สึกอ่อนไหวเเละเสียใจ ฉันต้องการใครสักคนมาปลอบโยน เเต่พี่รองของฉันอยู่ที่เมืองอู๋ ฉันเปิดประตูรถออกเเละต้องตกใจเมื่อเห็นแซคคารี่นั่งอยู่ เขาดึงฉันเข้าไปกอดใกล้ตัวเขาเเล้วสั่งลีโอ “ไปที่คฤหาสน์ใกล้เคียง” ฉันถามแซคคารี่ “เราไม่ได้กลับไปเมืองอู๋หรอกเหรอคะ?” แซคคารี่มองลงมาที่ฉันเเละถาม “เหนื่อยไหม?” ฉันเหนื่อยล้าจากการเดินทางบนเครื่องบิน ฉันเริ่มเพลียตั้งเเต่เรากลับมาจากไอซ์แลนด์เเล้ว เเต่ฉันก็ยังเดินทางมาจนถึงฝรั่งเศสได้ ฉันตั้งใจที่จะทนบินกลับไปเมืองอู๋ เเต่ฉันไม่คิดว่าจะเจอแซคคารี่ที่นี่ การปรากฏตัวของเขาเป็นการเซอร์ไพรส์ที่ดีมาก ฉันรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ “ค่ะ ฉันเหนื่อยจัง” เขาพูดอย่างนุ่มนวล “ถ้าเธอเหนื่อย นอนหนุนแขนฉันก่อนได้นะ” ฉันหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า กลิ่นของเขาหอมมาก มันทำให้ฉันเผลอหลับไปอย่างสบายใจ ฉันรู้สึกว่ามีอะไรสะกิดข้างหลังฉัน ฉันลืมตาขึ้นเเล้วพบว่าแซคคารี่กำลังอุ้มฉันอยู่ในอ้อมเเขนของเขาเหมือนกับเจ้าหญิง แก้มของฉันซบลงตรงอกของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ ​”นอนต่อเถอะ” เสียงของฉันอ่อนลง “ฉันหิวค่ะ” แซคคารี่ถามกลับมา “อยากกินอะไรล่ะ?” “กุ้งดีไหม?” ฉัน