บทที่ 579

ฉันไม่สามารถเรียกเธอว่า ‘แม่’ ได้ ลึก ๆ ในใจของฉัน ฉันยังโกรธเธออยู่มาก “แคโร ฉันอยากขออะไรสักอย่างหนึ่ง” ฉันถามกลับไปอย่างอ่อนน้อม “อะไรคะ?” แม่อุ้มราฟไว้ในอ้อมเเขนของเธอและใช้นิ้วสะกิดเขาอย่างเล่น ๆ เด็กน้อยไม่ได้แสดงท่าทางอะไรกลับมา แม่จึงดูผิดหวังเล็กน้อย “วอลลี่เป็นคนที่ฉันเป็นห่วงมากรองลงมาจากเธอ” “หืม?” เธอกำลังพยายามกำลังจะบอกอะไรฉันอยู่นะ? “เขาโดดเดี่ยวและชอบก่อเรื่อง สิ่งที่ปกป้องเขาไว้ได้ที่สุดคือ เขามาจากตระกูลราชวงศ์ของฝรั่งเศส ฉันหวังว่าเธอจะช่วยปกป้องเขาต่อจากนี้ไป ไม่ว่าเขาจะทำผิดพลาดอะไรก็ตามในอดีต ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้เขาได้ เพื่อฉันได้นะ… แคโร เขาก็เป็นเเค่เด็ก และเขาก็โดดเดี่ยว อ่อนเเอ และถูกแบ่งแยกมาตั้งเเต่เขายังเล็ก…” เธอหยุดลงเเละดูท่าทีเศร้าขึ้น มันคือคำขอที่เธอต้องการที่สุด ฉันจึงรีบสัญญากับเธอ “ได้ค่ะ” “ขอบคุณนะเเคโร” เธอคลี่ยิ้มออกมา แม่ส่งราฟมาให้ฉัน ฉันอุ้มราฟไว้ในอ้อมเเขน เเละได้ยินเธอพูด “กลับไปที่ประเทศของเธอเถอะ แม่หวังว่าเธอจะมีชีวิตที่มีความสุขต่อจากนี้ไปนะ” ฉันพยักหน้า “ขอบคุณนะคะ” “ส่งราฟไปให้วอลลี่นะ แม่จะมอบตำแหน่งดยุคให้เขาใ