บทที่ 47 & บทที่ 48

ร่างบางรีบลุกออกจากเตียงพลางจัดชุดนอนของเธอให้เรียบร้อยมิดชิด ฉันลุกขึ้นยืนข้างเตียงและจ้องมองไปยังชายตรงหน้าผู้มีสีหน้าท่าทางที่นิ่งขรึม มีเพียงดิกสันเท่านั้นที่หน้าไม่อายทำอะไรแบบนี้ แลนซ์จะไม่ผลุบเข้ามาในห้องนอนกลางดึกของเธอแบบนี้หรอก ร่างสูงยักคิ้วขึ้นถาม “ผมไม่เป็นที่ต้อนรับไปแล้วเหรอ?” พูดอยากกับว่าฉันต้องต้อนรับคุณหรือไง แคโรพยายามควบคุมกักเก็บความโมโหเหล่านั้นไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลันเอ่ย “ไม่ใช่ว่าคุณลืมฉันไปแล้วเหรอ? คุณยังจำรหัสเข้าบ้านของฉันได้ยังไง?” ดิกสันลุกขึ้นฉับพลันพร้อมก้าวฉับฉับตรงเข้ามาหาฉัน เท้าเล็กก้าวถ่อยหลังทิ้งระยะห่างก่อนเอ่ย “บอกฉันมา” ชายหนุ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิม “ผมจำได้ดีหากเป็นเรื่องตัวเลข ถ้าผมเคยเห็นมันแล้ว ผมจะจำมันไปตลอด นอกจากนี้ ผมลืมแค่เรื่องของคุณ ไม่ใช่รหัสของคุณ และตัวเลขหนึ่งสองสองเจ็ดคงจะเป็นเลขวันเกิดของแลนซ์ พี่ชายผมสินะ” เสียงเข้มเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพูดถึงคนเป็นพี่ ฉันเริ่มไม่พอใจพลันโต้ตอบ “อย่าพูดจาซี้ซั้วนะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับแลนซ์เลยซักนิด” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม “ไม่เกี่ยวกับแลนซ์เหรอ?” ฉันพยายามสงบสติอารม