บทที่ 445

ในตอนนั้น วอลเลซดูเหมือนกับคุณอาผู้แสนจริงจัง ฉันถามเขาอีกครั้งว่า “ทำไมคุณถึงมาที่หนานจิง?” “ผมไม่ได้บอกว่าผมคิดถึงคุณหรอกเหรอ?” เขาตอบ ฉันตอบอย่างเย็นชาว่า “เราไม่ได้สนิทกันนะ” เขาหัวเราะ “ผมคิดว่าเราสนิทกันซะอีก อย่างน้อยที่สุด ผมก็ช่วยชีวิตคุณใช่ไหม? ผมยังแบกคุณไว้บนหลังของผมท่ามกลางพายุหิมะเป็นเวลาหลายชั่วโมง” “แซคคารี่บอกว่าคุณวางแผนนั้น” ฉันชี้แจง “งั้นคุณก็รู้ความจริงแล้วสิ” การแสดงออกที่ไร้กังวลของเขาดูน่ารำคาญ ฉันหันกลับมา “เราไม่ใช่เพื่อนกัน คุณควรออกไปเดี๋ยวนี้” ฉันสั่ง วอลเลซไม่พูดต่อและลูบหัวฉันแทน ฉันชะงักแล้วสะบัดมือออก “อย่าแตะนะ” “มันเป็นแค่การลูบเบา ๆ ไม่ได้ล่วงละเมิดคุณซักหน่อย” เขาทำท่าไร้เดียงสาราวกับเด็ก เมื่อเขามองฉันแบบนั้น ฉันพบว่ามันยากที่จะโกรธเขา เพราะแซคคารี่บอกว่าเขาเคยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว เขาอาจจะตายได้ทุกเมื่อเหมือนฉัน เราทั้งคู่ไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแรง “การสัมผัสฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการล่วงละเมิด” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตอบอย่างเชื่อฟังว่า “งั้นผมจะขออนุญาตคุณก่อนที่จะแตะต้องคุณในอนาคตแล้วกัน” มันหนาวเกินไปสำหรับฉันที่จะสวมช