บทที่ 24

ฉันไม่ได้เปิดประตูออกไป ดังนั้นจึงไม่รู้เลยว่าตอนนี้ดิกสันกำลังแสดงสีหน้าที่ทางแบบไหนอยู่ ฉันยิ้มก่อนถาม “แล้ว?” “แคโรไลน์ กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ” ฉันกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ทว่ากลับมีสายด่วนโทรเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ทำให้ดิกสันต้องรับสายก่อนเดินกลับไป แคโรเดินไปที่หน้าต่างริมระเบียงเพื่อลอบมองชายหนุ่ม วันนี้ดิกสันสวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อน แผ่นหลังกว้างยืนสูงเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้าของฉันจากไกล ๆ ดิกสันยังคงเป็นคนที่น่ารักและก็น่าชังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเชกเช่นหลาย ๆ ปีก่อน ดิกสันก้าวขึ้นรถ ก่อนขับออกไปอย่างเร่งรีบ ฉันหลับตาลงก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับไปที่เตียงนอน ทันทีที่นั่งลงก็มีสายเข้าจากพี่ชายดังขึ้นมา เฮนรี่ถามไถ่อย่างเช่นทุกวัน “ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?” “ก็ไม่เลวนะ ฉันคิดถึงช่วงชีวิตก่อนหน้าที่ฉันเคยมี ภาพเหล่านั้นยังคงวนเวียนในหัวของฉันซ้ำไปซ้ำมา พี่เฮนรี่ ฉันมีบางเรื่องที่ไม่เคยบอกกับใครเลยยกเว้นซัมเมอร์ พี่อยากฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าไหม?” คนเป็นพี่ตอบกลับอย่างใจเย็น “ฟังสิ ตราบใดที่เธออยากเล่าให้ฟัง ฉันก็จะฟัง” “ครั้งแรกที่ฉันพบกับดิกสันคือตอนที่ฉันอายุสิบสี่ บท