บทที่ 23

ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะตั้งสติตอบดิกสันไป ฉันตอบเขาพลางยิ้ม “ได้สิ ฉันยกโทษให้คุณค่ะ” “แคโรไลน์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?” ฉันขมวดคิ้วถาม “หืม?” “ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับคุณ” ฉันเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ฉันปกติดี” “คุณอยู่บ้านไหม? ผมอยู่ด้านล่าง” ฉันเลือกที่จะเงียบ ฉันรีบวางสายก่อนจะเก็บกวาดเม็ดยาแก้ปวดที่ตกกระจายอยู่บนพื้น หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดให้ดูสดใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระทั่งลุกไปแต่งหน้าแต่งตาให้ดูสวยงามหยดย้อย แคโรไม่แม้แต่จะรับสายที่ดิกสันโทรย้ำหาเธอ เพราะเธอรู้ว่าอย่างไรเธอก็หยุดเขาไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่นานมานี้ดิกสันรู้รหัสเข้าบ้านของเธอแล้ว หนึ่งสองสองเจ็ด หรือวันที่ยี่สิบเจ็ด เดือนสิบสอง ฉันเคยบอกเขาไปในวันที่เราไปเดตกันครั้งแรก ตอนนี้ดิกสันขมวดคิ้วถามเธอด้วยความสงสัย “ทำไมคุณถึงเลือกเลขพวกนี้เป็นรหัสล่ะ?” ฉันได้แต่ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันแค่สุ่ม ๆ มันไปเท่านั้น” ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้นในขณะที่ฉันยังแต่งหน้าอยู่ ฉันทาลิปสติกปิดท้ายพลันเดินไปเปิดประตูให้เขา ดิกสันสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว และนั่นทำให้เขาดูแต่