บทที่ 458

ในวันนั้นดวงอาทิตย์ในเมืองอู๋ช่างอบอุ่น มันสาดส่องไปที่ร่างของชายผู้นั้น ทำให้เขาดูเปล่งประกายอย่างน่าพิศวง ทำไมคนที่ควรจะมีจิตใจอ่อนโยนถึงใช้คำพูดโหดร้าย เพื่อทำร้ายจิตใจอันบอบบางของฉัน หญิงสาวถอนหายใจลึก ๆ และพูดขึ้น “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” ปลายสายอีกด้านหัวเราะขึ้นเบา ๆ “แคโรเราไม่ได้เจอกันมาครึ่งปี ฉันไปเข้ารับการรักษาอาการป่วยในอาร์บาเซีย หลังจากที่รักษาหายแล้วฉันจึงกลับมา เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเลยเหรอ?” สภาพจิตใจที่ไม่มั่นคงของดิกสันเกิดจากเวนดี้ ฉันเข้าใจว่าเขาต้องคอยต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง และยังเข้าใจว่าความผิดพลาดที่เกิดจากการเปลี่ยนไปของเขา ไม่ควรนำมากล่าวโทษกับบุคลิกปกติที่เขามี! ทว่าการเข้าใจเขาก็อย่างหนึ่ง แต่ฉันยังไม่สามารถให้อภัยเขาได้ เพื่อต่อต้านเขา ฉันไม่มีทางลดกำแพงลงไปชั่วชีวิต ฉันตอบเขาอย่างขอไปที “อืม ดีใจด้วยนะ” จากตำแหน่งของฉัน ฉันสามารถเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของดิกสัน ราวกับเป็นหนุ่มข้างบ้าน เขารวบรวมความกล้าและถามขึ้น “ผมไปเยี่ยมคุณได้ไหม?” น้ำเสียงเขาดูระมัดระวัง การได้เห็นเขาเป็นแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกแย่ ในท้ายที่สุด ในอดีตเขาก็คือชายท