บทที่ 107

เนื่องจากเขาตกลงที่จะพบฉัน เขาควรจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว “คุณอาจไม่ใช่แคโรไลน์ แต่คุณเป็นลูกแท้ๆของตระกูลชอว์ นั่นคือความจริงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง” เขาพูดและหมุนตัวของเขาพร้อมจะเดินจากไป “แอนดรูคนนี้ไม่ชอบคุณ คุณมักจะตรงไปตรงมา แต่ฉันอยากรู้ความจริง บอกฉันได้ไหม?” ฉันยิ้มและถามเขา แอนดรูอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขามองข้างหลังฉัน “เมื่อฉันมีเวลา ฉันจะติดต่อคุณ” เขากล่าว ฉันเดาว่าดิกสันอยู่ข้างหลังฉันจึงไม่ใช่สถานที่หรือเวลาที่แอนดรูจะเล่าเรื่องให้ฉันฟัง “เอาล่ะ งั้นไว้เจอกันใหม่นะ” ฉันตอบ ฉันรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยและหัวใจของฉันก็หนักอึ้ง หลังจากที่แอนดรูจากไป ฉันหันไปด้านหลังและมองไปที่ดิกสัน “พวกคุณรู้จักกันเหรอ?” ดิกสันถามอย่างเย็นชาขณะที่เขามองไปที่คลิฟฟอร์ดในขณะที่เขาจากไป “ใช่ เขาเป็นเพื่อนคนนึง” คำตอบของฉันไม่ใช่เรื่องโกหก อย่างไรก็ตาม ฉันได้ซ่อนข้อเท็จจริงบางอย่างกับเขา ดิกสันไม่ได้ถามต่อ เมื่อเรากำลังเดินทางกลับ ฉันถามเขาอย่างสงสัย “แลนซ์รู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของลอเรนหรือไม่?” “ใช่ ผมโทรไปบอกเขาแล้ว” “เขาจะมาเยี่ยมเรนไหม?” ฉันถาม ทันใดนั้นดิกสันก็หันมามองฉันและดวงตา