บทที่ 106

“คริสโตเฟอร์ ปล่อยเธอไปเถอะไอ้สารเลว!” มันเป็นเสียงของคนแปลกหน้าที่ฟังดูคุ้นเคยมาก ชายคนนั้นค่อยๆคลายมือที่จับคอของฉัน และฉันก็นอนบนพื้นแทบหายใจไม่ออก ชายคนนั้นชื่อคริสโตเฟอร์ คิง ถ่มน้ำลายลงบนพื้นและพูดจาดูถูกเหยียดหยาม “คนขี้ขลาด ในที่สุดคุณก็กล้าที่จะแสดงตัวออกมาแล้วหรอ?” “พูดเหลวไหลอะไรของแก ฉันไม่ว่างรับสาย” เขามักจะโทรคุยกับคนอื่นๆอยู่เสมอดังนั้นสายของเขาก็ไม่ว่างแน่นอน ฉันส่งเสียงไอออกมาเมื่อเกือบขาดอากาศหายใจก่อนที่ฉันจะฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย ฉันเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าแอนดรูยืนอยู่ใต้สายฝนที่ตกลงมา เขายังคงดูเหมือนคนดุร้ายและดื้อรั้น แบบเดียวกับตอนที่เขาออกจากครอบครัวชอว์ เขาไม่มีความกลัวในตัวเขา ฉันจ้องมองเขาอย่างแน่วแน่ ฉันเห็นเขามองมาที่ฉันในแววตาของเขามีความเสียใจอยู่ลึกๆ “ขอโทษแคโรไลน์ ผมไม่เคยคิดว่าไอ้สารเลวคนนี้จะหลอกล่อผมได้ในวันนี้และยังลากคุณเข้ามายุ่งด้วย” มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะขอโทษจริงๆ ฉันส่ายหัวและส่งสัญญาณว่าฉันไม่เป็นไร ตอนนั้น ฉันกังวลมากที่แอนดรูสู้คนเดียว ฉันกลัวว่าเขาจะถูกจับได้เช่นเดียวกับลอเรน ฉันหันหน้าไปมองที่ลอเรนและเธอก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที