บทที่ 463: ทำให้โมโหมาก

หลังจากที่พวกเขาคุยกันมาระยะหนึ่งแล้ว ริชาร์ดก็เข้ามา เขาผลักไมเคิลไปด้านข้างและนั่งลงข้างๆ เบรลินน์ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผมไม่ได้เห็นคุณมาสองสามวันแล้ว แต่คุณสวยขึ้นแล้ว" ใบหน้าของเบรลินน์แข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง "คุณคลาร์กคุณต้องล้อเล่น" "ผมกําลังบอกความจริง" ริชาร์ดมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยสายตาที่หลงใหล อย่างไรก็ตามเบรลินน์ หลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาและหยิบถ้วยชาของเธอขึ้นมา เรย์มอนด์เข้ามาโดยบังเอิญเธอจึงลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า"คุณแซนเดอร์สที่นี่!" เบรลินน์สละที่นั่งให้เรย์มอนด์โดยไม่ขอความเห็นจากเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้านั่งลงเพราะริชาร์ดต้องการไล่ตามเธออย่างชัดเจน ดังนั้นริชาร์ดจะฆ่าเขาอย่างแน่นอนถ้าเขานั่งลง! ดังนั้นเขาจึงตรงไปที่ที่นั่งระหว่างแอ๊บบี้กับแอนดรูว์ "ผมจะนั่งที่นี่แทน" ไมเคิลเหล่และมองดูมืดมนเล็กน้อยที่เห็นเขานั่งถัดจากแอ๊บบี้ แต่แอ๊บบี้ก็ดีใจ " เฮ้ เรย์มอนด์คุณว่างตอนบ่ายไหม? มาเล่นกอล์ฟด้วยกันโอเคไหม" "แน่นอน!" เรย์มอนด์เห็นด้วยทันที ไมเคิลสบตาเขาแคบลงและเหลือบมองวิลเลียม ในขณะเดียวกันวิลเลียมรู้สึกรําคาญที่สถานการณ์นี้คลี่คลายอย่างไร เขาต้องการให้วาเลเรียพูดจาด