บทที่ 390: ความทรงจำที่ซีดจาง

วาเลเรียอยู่ในที่ทํางานเมื่อเธอได้รับข้อความวอตส์แอปป์จากโดยบอกว่าเขาอยู่อาคารเซ็นทรัลเซาท์และอยากจะเชิญเธอไปทานอาหารกลางวัน เธอประหลาดใจเล็กน้อยเธอออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น กวินยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อเขาเห็นเธอ เขาพูดว่า "วาเลเรีย ผมมาที่นี่เพื่อซื้ออาหารกลางวันให้คุณ" "คุณไม่จําเป็นต้องทําอย่างนั้น" วาเลเรียส่ายหัวเบาๆ "ผมอยู่ที่นี่แล้ว คุณจะยอมรับข้อเสนอของผมไหม" สูญเสียรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของกวิน ในที่สุดวาเลเรียก็ตกลงหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่พวกเขากําลังข้ามถนนกาวินบังเอิญลื่นไถล วาเลเรียรีบอุ้มเขาไว้ "คุณชายระวังตัวด้วย!" "เข่าของคุณอ่อนแอลงเมื่อคุณแก่กว่าคุณรู้ไหม" กวินหัวเราะขณะที่เขากอดวาเลเรียไว้ และมันทําให้วาเลเรียประหลาดใจที่กวินโอเคกับเธอที่อุ้มเขาไว้ เมื่ออยู่ในท่านั้นทั้งสองคนก็เดินข้ามถนนไปยังร้านอาหารจีน เนื่องจากกวินต้องการแสดงความจริงใจเขาจึงสั่งอาหารจํานวนหนึ่งและเริ่มแนะนําตัวเองกับวาเลเรีย "ผมชื่อกวิน ซอนเดอร์ส และฉันจะอายุ 75 ปีในปีนี้ ภรรยาของผมเสียชีวิตก่อนกําหนด ดังนั้นผมจึงเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ผมแก่แล้ว สองคนนี้มองว่าผมมีปัญหาและทิ้งผมไป