บทที่ 360: อ่อนไหวจริงๆ

ไม่มีใครอยู่ข้างนอกยกเว้นแมวของเอลิซาเบธ ชาร์ลส์จ้องมองแมวด้วยความขยะแขยงและตะโกนใส่มันว่า "แมวโง่! ไป!" จากนั้นแมวก็ร้องโอดโอยและจากไป จากนั้นชาร์ลส์ก็ปิดประตูและกลับไปที่ห้องขณะที่ซาแวนนาห์มองเขาอย่างเยาะเย้ย "ตอนนี้คุณอ่อนไหวมากนะ พี่" ชาร์ลส์กล่าวด้วยสีหน้ามืดมนว่า "เราต้องระมัดระวังตลอดเวลา ปลอดภัยดีกว่าเสียใจทีหลัง" ในห้องข้างๆ เอลิซาเบธกลั้นหายใจและเดินออกมาด้วยเท้าเปล่าพร้อมรองเท้าในมือ เกือบไปแล้ว! โชคดีที่ห้องข้างๆ เปิดอยู่และเธอสามารถเข้าไปข้างในได้อย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอเดินเท้าเปล่า ถ้าชาร์ลส์รู้ว่าเธอแอบฟังเธอคงจะตายไปแล้วในตอนนี้ ด้วยข่าวที่เหลือเชื่อเช่นนี้ เอลิซาเบธรู้สึกตื่นเต้นอย่างปฏิเสธไม่ได้ เธอเดินออกจากคฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ และสวมรองเท้าข้างนอกก่อนที่เธอจะรีบออกไป เมื่อเธอออกจากคฤหาสน์เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเมสัน " เมสัน อยู่ในสํานักงานหรือเปล่า? ตอนนี้ป้าจะไปหา" ครึ่งชั่วโมงต่อมาเอลิซาเบธมาถึงบริษัทของเมสัน เมื่อเห็นว่าเธอรีบร้อนแค่ไหนเมสันก็เทน้ําหนึ่งแก้วให้เธอและถามว่า "ป้า เรื่องอะไร" เอลิซาเบธหยิบแก้วจากเขาและดื่มมันร