บทที่ 2285

เฟนด์พยักหน้าเบา ๆ เขาไม่มีเจตนาที่จะโต้เถียงกับพวกเขา ขณะที่เขาหันหลังกลับเพื่อพาตัวเองออกจากความขัดแย้ง กลิ่นหอมก็โชยมาแตะจมูกของเขา กลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งอบอวลไปทั่วตัวเขาราวกับเตียงดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง และเฟนด์ก็ชะงักไปชั่วขณะ นับตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่โลกโลหิต บรรยากาศโดยรอบที่เขาได้เห็นมีแต่ความเจ็บปวดและรกร้าง เขาไม่เคยได้กลิ่นหอมของหญ้าและเปลือกไม้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลิ่นหอมหวานของดอกไม้ด้วยซ้ำ ซากต้นไม้ที่ยืนต้นตายและต่อไม้ผุพังที่เขาพบนั้นตายไปนานถึงขนาดที่คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่ามันผ่านมากี่ปีแล้ว มันมีกลิ่นเหม็นเน่าและน่าขยะแขยงอยู่เสมอ กลิ่นหอมหวานนี่มาจากไหน? เฟนด์หันหน้ากลับไปมองชายทั้งสามอีกครั้ง เพราะเขาก็ดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมดังกล่าวเช่นกัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของอากาศอันน่าประหลาด กลิ่นหอมแรงขึ้นเรื่อย ๆ และลมกระโชกแรงก็พัดจอนผมของพวกเขาปลิวไปในอากาศ “พวกคุณได้กลิ่นนั้นหรือเปล่า?” แซมซั่นและละล่ำละลักถามด้วยท่าทางแข็งกร้าว อิเซยาห์และเฮย์เดนพยักหน้า "เราไม่ควรได้กลิ่นดอกไม้อะไรในโลกใบนี้ แต่กลิ่น