บทที่ 1951

ท้ายที่สุด พวกเขามีศิษย์ภายนอกจำนวนมากที่ทำหน้าที่เป็นด่านหน้าในสงคราม ดวงตาของเซฟมีบางอย่างสว่างวาบในขณะที่เขาเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเฟนด์มีคำอธิบายที่น่าเชื่อถือได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ยังไงก็ตาม ไม่ว่าเขาจะเฉลียวฉลาดแค่ไหน เขาก็ยังไม่สามารถหยุดเซฟได้ เขาหัวเราะเบา ๆ และหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชน “ฉันได้รับรายงานจากศิษย์ที่เป็นสายข่าวคนหนึ่งของฉัน เขาเห็นนายทานอาหารกับศิษย์จากเผ่าปฐมหายนะ นอกจากนั้น วอร์เรนยังสามารถเป็นพยานได้ว่าเขาเคยเห็นนายในเผ่าปฐมหายนะมาก่อน ข้อโต้แย้งของนายไร้ประโยชน์เมื่อมีประจักษ์พยานจากหลักฐานทั้งสองอย่างนั้น” คำพูดของเซฟฟังดูมีเหตุผลและคนที่ไม่ค่อยรู้อะไรก็เริ่มเชื่อเขา ฝูงชนมองไปที่เฟนด์ด้วยสายตาเย้ยหยัน “สายลับอย่างนายนี่มันน่ารังเกียจ! นกสองหัวนั้นน่ะรังเกียจที่สุด! พื้นที่ลึกลับนั่นเต็มไปด้วยทรัพยากรและถูกค้นพบโดยตำหนักสองกษัตริย์แตเผ่าปฐมหายนะกลับขโมยมันไป! นายน่าจะละอายใจกับตัวเองบ้างนะ!” ใครบางคนตะโกนขึ้น "ใช่! เผ่าปฐมหายนะทั้งน่ารังเกียจและไร้ยางอายอย่างที่สุด!” “นายจะคาดหวังอะไรจากพวกเขา? ดูอย่างผู้ชายคนนี้สิ ภายนอกดูใสซื่อแต่ซ่อนความชั่วร้า