บทที่ 1950

ความสงบของเฟนด์ทำให้เซฟเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขาในแง่ดีขึ้น แต่เขารับเงินจากคำสัญญาที่ว่าจะพาเฟนด์ออกไปให้ได้มาแล้ว ดังนั้นให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เฟนด์ได้เข้าร่วมการทดสอบหรือปล่อยให้เขาออกจากสถานที่นี้ไปแบบที่ยังมีลมหายใจอยู่ เซฟหัวเราะอย่างเย็นชาและหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชน “แน่นอนว่านายไม่ได้ทำอะไรผิด! เหตุผลที่ฉันไม่อนุญาตให้นายเข้าร่วมการทดสอบก็เพราะนายเป็นสายลับที่เผ่าปฐมหายนะส่งมายังไงล่ะ” ฝูงชนพากันอ้าปากค้างขณะที่พวกเขาหันมามองที่เฟนด์ด้วยสายตาแห่งความสงสัย ความจริงที่ว่าผู้กล่าวหาคือเซฟทำให้ข้อกล่าวหามีความน่าเชื่อถืออย่างมาก ไม่อย่างนั้นคนที่มีตำแหน่งในตำหนักสองกษัตริย์อย่างเขาจะโกหกในเรื่องแบบนี้ไปทำไม? เขาจะได้ประโยชน์อะไรจากการทำเช่นนั้น? แอมโบรสไม่รู้ว่าสิ่งที่เซฟพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่เขามักจะรับบทปีศาจเลวทรามอยู่เสมอไม่ว่าจะตำแหน่งใดก็ตาม เขาแอบมองที่เฟนด์และรู้สึกประทับใจในความสงบของชายหนุ่มเช่นกัน 'ถ้าเขาเป็นสายลับจริง ๆ เขาคงไม่ใช่สายลับธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน' เขาคิดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เดิมทีเขายืนอยู่ข้างผู้อาวุโสลี แต่ตอนนี้กลับย้ายไปอยู่ใกล้เฟนด