บทที่ 1817

"ถูกต้อง หากพวกคุณคิดจะไปจากที่นี่ก็ไปได้เลย และเรายังพร้อมอ้าแขนรับผู้ที่ต้องการอยู่ต่อด้วย แต่ถ้าพวกคุณเลือกที่จะจากไปตอนนี้ แล้วต้องเผชิญกับเผ่ากระเลือดในภายหลัง ก็อย่าโทษตระกูลวู๊ดของเราหากเราไม่ช่วยคุณ” โยลันดาพูดเสริม “นายน้อยเฟนด์มีแผนอยู่แล้ว ถึงได้ขอให้เรารอที่นี่ ถ้าพวกคุณอยากจะออกไปตอนนี้ เราก็จะไม่รั้งพวกคุณไว้!” "ถูกต้อง!" ผู้อาวุโสอีกคนของตระกูลวู๊ดกล่าวเสริม “ผู้อาวุโสโยลันดาพูดถูก หากท่านใดคิดจะแยกตัวออกไปตอนนี้ ก็เชิญได้เลย พูดกันตรง ๆ การที่พวกเรามีกันมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี และบางคนก็อาจเป็นตัวถ่วงของเราด้วย การที่คนน้อยลงน่าจะง่ายกับเรามากกว่า!” ทุกคนก้มหน้า ไม่มีใครกล้าออกไปหลังจากได้ฟังคำพูดของพวกเขา พวกเขาไม่ใช่คนโง่ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเฟนด์และคนอื่น ๆ พวกเขาก็คงจะรอดไปได้ยากแม้ว่าพวกเขาจะออกจากผืนป่านี้ไปแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดได้ส่งศิษย์มาคุ้มกันบริเวณป่าบ้างหรือไม่ เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีใครยืนกรานในเรื่องนั้นอีกต่อไป เฮเลน่าจึงเดินไปข้างหน้าและพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “พวกเรา ตระกูลคาเบลโลจะไม่ไปไหนแน่นอ