บทที่ 1720

เฮนดริกรับรู้ถึงความหนักอึ้งของปัญหาในทันทีและดูกังวลเป็นอย่างมาก เฮนดริกที่ตกใจตะคอกออกมา เอลล่ารีบปิดปากเขาในทันที “พูดเบา ๆ หน่อยสิพี่!” ในขณะนั้นเอง อาเธอร์และคนอื่น ๆ ที่เดินนำหน้าก็หยุดฝีเท้า อาเธอร์ค่อย ๆ หันหน้ามาและขมวดคิ้วถาม “เฮนดริค เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? เกิดเรื่องใหญ่อะไร?” เฮนดริคเกาหัวด้วยความลำบากใจทันที "ไม่มีอะไร!" “ไม่ ดูจากสีหน้าของคุณแล้ว เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังโกหก” อาเธอร์ขมวดคิ้วและค่อย ๆ เดินเข้าไปหาพวกเขา “เฮนดริก ฉันคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่คุณจะพูดความจริง ไม่ช้าก็เร็วอย่างไรเราก็ต้องรู้เรื่องนี้!” เฮนดริกชำเลืองมองเอลล่าและลังเลอย่างเห็นได้ชัด เอลล่าขมวดคิ้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป แต่ขณะที่เธอกัดฟัน เธอยิ้มออกมาอย่างเอียงอาย “มันไม่มีอะไรจริง ๆ ฉันบอกพี่ชายของฉันไปว่าสัตว์อสูรในป่าดูเหมือนจะค่อนข้างหงุดหงิดและเสียงคำรามก็ดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง!” จากนั้นอาเธอร์ก็พูดอย่างกระวนกระวายว่า “อ๋อ ฉันก็คิดว่ามีบางอย่างร้ายแรงเกิดขึ้นเสียอีก เห็นว่าเธอทั้งคู่ดูตกใจมาก สัตว์อสูรพวกนั้นไม่มีพลังยุทธสูงอะไรนัก สัตว์อสูรบางตัวทรงพลังมากเมื่อเที