บทที่ 1233

เช่นเดียวกับผู้ฝึกยุทธทั่ว ๆ ไป คนอย่างพวกเขาไม่ได้มีหินวิญญาณอะไรมากมาย ถ้ามีหินวิญญาณหลายก้อน ก็นับเป็นเรื่องที่ดี ถึงพวกเขาจะใช้หินวิญญาณเพื่อฝึกฝนและพัฒนาตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ใช้แลกกับอาหารเนี่ยนะ? “ไร้สาระจริง! เบิกตาหมา ๆ ของนายดูซิ! หน้าฉันเหมือนคนไม่มีเงินจะจ่ายค่าอาหารรึไง?” เห็นได้ชัดเลยว่าไม่เคยมีใครปฎิบัติกับไดอาเนียลล่าแบบนี้มาก่อน เพราะเธอแทบจะระเบิดออกมาเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนดูถูกขนาดนี้เมื่อเธอมาที่เมืองเล็ก ๆ เพื่อทานอาหาร “สาวน้อย เธอพล่ามอะไรน่ะ? เธอรู้ไหมว่าใครเป็นหัวหน้าร้านอาหารของเรา? กล้าดียังไงมาพูดคำว่า 'เบิกตาหมา ๆ ' กับเรา! ฮ่าฮ่า…! จะบอกอะไรให้นะ ถึงเราจะเป็นแค่ลูกจ้าง แต่เราก็ไม่ใช่คนที่เธอจะมายั่วโมโหได้!” ชายร่างกำยำโกรธจัดทันที ก่อนจะมองไดอาเนียลล่าอย่างดูถูกดูแคลน “เธอก็แค่คสวยคนนึง ก็แค่นั้น ไม่ได้มีเงินอะไร นอกจากความสวย เธอรู้เรื่องอะไรด้วยรึไง?” "ถูก!" ชายร่างกำยำอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “ฉันก็ว่าเธอก็แค่ผู้หญิงที่มีดีแค่สวยเหมือนกันนั่นแหละ ฮ่าฮ่า…! ถ้าไม่มีปัญญาจ่าย ก็ให้พ่อหนุ่มนี่เลี้ยงอะไรง่าย ๆ