บทที่ 1209

“ฉันไม่อยากขึ้นหลังนาย!” ไดอาเนียลล่ากลอกตามองเมสัน เธอไม่ชอบรูปร่างใหญ่ยักษ์ของเขา สายตาของเธอมองไปที่เฟนด์ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “คุณ-คุณต้องแบกฉันลงไป!” เธอพูดอย่างเขินอาย เฟนด์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องจริงที่พวกเขากำลังล่าช้าเพราะมีเธอติดตามมาด้วย เขาทำได้เพียงเดินไปหาเธออย่างหงุดหงิด “ผมแบกคุณลงไปก็ได้ แต่คุณติดหนี้บุญคุณผมนะ เข้าใจ?” “เข้าใจแล้ว ฉันจะตอบแทนความช่วยเหลือของคุณอย่างแน่นอน ทำไมเป็นผู้ชายที่ใจแคบขนาดนี้? มันเป็นสิทธิพิเศษของคุณเลยนะที่ได้แบกผู้หญิงที่งดงามอย่างฉัน!” ไดอาเนียลล่ารีบวิ่งไปข้างหลังเฟนด์แล้วกระโดดขึ้นหลังของเขา “ไปกันเถอะ นายน้อยเฟนด์!” “ไปกันได้แล้ว พวกนายจะมองอะไรหนักหนา?” เฟนด์คำรามเมื่อทุกคนมองมาที่เขา จากนั้นพวกเขาก็เดินลงภูเขากันต่อ ในขณะเดียวกัน ภายในอก หัวใจของไดอาเนียลล่าก็เต้นอย่างแรง เมื่อเธอรู้ว่าเขาไม่ใช่โจรและเขายังเป็นนายน้อยของตระกูลวู๊ดอีก ความประทับใจที่เธอมีต่อเขาก็เริ่มมากยิ่งขึ้น มันหมายความว่าเขามีฐานะค่อนข้างสูง อย่างน้อยเขาก็คู่ควรกับเธอ หัวใจของไดอาเนียลล่าหวั่นไหว เพราะยังไงซะ นี่